Ziyun - Zhenfeng

Dag 18

Vanmorgen om half 8 ontbijt. Dit keer was zelfs Inge komen ontbijten. Er is tenslotte jam. We vertrekken om 8:30 richting een markt waar bijzondere Miao komen. Deze vrouwen hebben een soort van staartje/hoorn voorop hun hoofd. En ze zijn kleurrijk gekleed. De rit er naartoe val ik bijna in slaap. Ik heb wel goed geslapen maar schrok wakker van de wekker. De moeheid zit nu echt in mijn lijf. En die verkoudheid erbij helpt niet. Als ik niet beweeg zit mijn neus dicht met veel snot. Na ongeveer anderhalf uur zijn we bij de markt. Eerst maar even een toilet zoeken. Jason neemt ons mee naar een gebouw. Het blijkt het ziekenhuis te zijn. Er zitten vooral vrouwen met kleine kinderen. Het is volgens Jason vooral een ziekenhuis voor kinderen. En de vrouwen zijn er om hun kinderen te laten vaccineren. Jadon verteld dat dat ook al bestond toen hij klein was. En hij is 46. 

Eenmaal op de markt is het weer even goed wakker worden. Duco en ik staan een beetje met onze snotterige kop te kijken en denken wat doen we hier. Maar gelukkig na wat rondlopen wordt het leuk. Sommige mensen staren ons aan en anderen beginnen vooralheel har in het Chinees te praten. Soms lijkt het wel alsof ze denken dat we het wel begrijpen als ze heel hard praten. De vrouwen doen boodschappen met eem grote mand op hun rug. Een soort rugzak met banden. Sommige van riet en andere van gevlochten kunststof. Er zijn er ook die gewoon helemaal van kunststof zijn. Het blijft leuk om rond te lopen en te proberen contact te makenmet de mensen. Vooral lachen en gebaren. Er zijn ook stalletjes met allemaal pijpjes. De een nog mooier/gekker van vorm dan de ander. Natuurlijk wordt er ook tabak verkocht. Onze chauffeur, een roker, staat ineens ergens met een sigaar in zijn mond. Er zijn ook tandartsen op de markt. Daar meten ze gebitten aan. Een gebit waar ze dan tanden bij zoeken, vast plakken, en dan in de mond plaatsen. Geen gezicht. Kan ook niet lekker zitten lijkt me zo. Natuurlijk zien we ook weer kappers, groenten, fruit, vlees, kleren, stoffen, schoenen, etc. Ook zijn er stalletjes waar eten wordt gemaakt. In een gigantische wok wordt chils gebakken. Duco koopt een zak. Later blijkt die behoorlijk pittig te zijn. De zak van Inge is dat niet. Die is ook snel leeg. Dan ineens is het tijd om terug naar de bus te gaan. Daar staat de rest al te wachten. 

Via kronkel weggetjes door dorpjes rijden we naar de lunchplek. De chauffeur scheurt door alle bochten. Niet erg fijn als je snel wagenziek wordt. Ik ben dan ook blij als we er zijn. Sowieso hebben de Chinezen een aparte rijstijl. Je ziet iemand voor je remmen en dan geef je eerst gas. Om dan vervolgens hard te remmen. Ik ben wel onder de indruk van de manoeuvreer kunsten van de chauffeur. We hebben, net als in alle andere bussen die personen vervoeren, camera’s aan boord. We kunnen gecontroleerd worden door de politie. We zijn vast een leuke bus om te volgen :-) Als de chauffeur te hard rijdt horen we piepen en een vrouwenstem die wat zegt. Dan neemt hij gas terug. Soms steekt hij een soort USB stick ergens in. Dat schijnt de boel te verstoren en kan hij wat harder rijden. En dan met lekkere harde Chinese muziek. Sommige liedjes herkennen we al. Al is meezingen met de Chinese teksten geen doen. 

Dit keer weer een lunch met allerlei gerechten. We hebben ook weer de zoet rijstballetjes. Die zitten in een schotel met wat ingelegde groente. De balletjes zijn zo op en de rest niet. Jason en de chauffeur moeten er erg om lachen. Er staat weer zo’n automatische majong tafel in de ruimte. Toen die net op de markt waren waren ze erg duur. Nu kan je al voor 2000 yuan, ca 260 euro, een tafel kopen. Maar niet iedereen heeft zo’n tafel. Sommige mensen willen thuis niet spelen ivm de kinderen. Wel spelen de Chinezen altijd om geld. Anders is er geen spel. Er zijn wel regels vanuit de politie om hoeveel je mag gokken. Maar geen idee hoe dat dan wordt gecontroleerd. Maar als je mensen gewoon openbaar ziet spelen gaat het nooit om veel geld. 

Na de lunch rijden we naar een hele hoge hangbrug, de Beipanjiang Suspension Bridge. Het was de hoogste in China boven de Steile Huajiang Gorge. Zo’n 500 meter boven de rivier. Ik vind het niet heel spannend. We lopen er overheen naar de andere kant. 

Aan het eind van de middag zijn we op onze bestemming. Een aantal moet nog pinnen. En ik krijg de 500 yuan die ik Inge heb geleend terug. We hebben anderhalf uur voordat we gaan eten. Vind ik wat lang om op de kamer rond te hangen en daarom loop ik met Wiljo en Jason mee naar de supermarkt. Een hele grote waar ze echt alles hebben. Ik koop wat yoghurt. 

We eten tegenover het hotel. Lekker makkelijk. Er is zoals elke avond voldoende rijstwijn voor de liefhebbers. Voor het eten heeft Jason contact opgenomen met China Southern over onze terugvlucht. We staan niet op de passagierslijst. Onze e-ticketsnummers zijn vervallen. En de nieuwe die we een dag voor vertrek hadden gekregen waren alleen voor de heenreis. Wat een gedoe. We hebben van de KLM gewoon tickets voor onze vlucht met China Southern (coachservice) gekregen. Geen idee wat er mis is gegaan. Het advies is om contact op te nemen met de KLM. Dan kunnen we alleen bellen, whatsapp, facebook en twitter gebruiken. En de laatste opties werken niet in China omdat die van Google zijn. En bij bellen kan je meer dan 30 minuten in de wacht hangen. En dat a 2-3 euro per minuut. We spreken af dat Wiljo vraagt of haar man vanuit Nederland probeert te bellen. Via FaceTime zal ze hem uitleggen wat we weten. Jadon probeert het via de KLM in China. Ik ven benieuwd of we nog een plek op de vlucht kunnen krijgen. Spannend. Morgen horen we misschien meer via Wiljo. 

Na het eten lopen Duco en ik nog even terug naar de supermarkt. Ik weet nu de korte route. Omdat er morgen geen ontbijt is in het hotel ga ik toch nog maar een broodje halen. En het is leuk om weer eens goed overal te kijken. We nemen ook een paar rode envelopjes mee. Daar kan op de laatste dag de fooi in voor Jadon en de chauffeur. 

Op de kamer weer even mijn tas opruimen. Als ik er wat uithaal lijkt die wel ontploft. En hij lijkt ook steeds zwaarder te worden. Zak wel door de moeheid komen want zoveel heb ik niet gekocht. Mijn rieten mandje staat nog in de bus. Dat wordt nog wel even puzzelen hoe dat mee moet naar Nederland. 

Morgen naar ons laatste hotel waar we 2 nachten verblijven. Onderweg natuurlijk nog wel dingen bezoeken.