Xingyi, Wanfenglin

Dag 20

Vandaag ontbijt in het hotel op de 7e verdieping. Er staat wel een broodrooster maar er is geen brood. Met gebaren en wijzend naar de broodrooster snappen ze wat ik nodig heb. Er verstaat hier zo goed als niemand Engels. Het is hier bijna onmogelijk om als westerling alleen rond te reizen. Er komt in ieder geval brood en cake. De jam volgt wat later omdat ze de pot niet open krijgt. Verder zitten er alleen maar Chinezen. Er zit een familie en de jongste, nog geen jaar, wordt met stokjes eten gevoerd. Eigenlijk heel logisch maar het ziet er toch gek uit. 

Om 9 vertrekken we naar een paar mooie huizen hier in de stad. Ze zijn van een hele rijke familie. En de ca 6 huizen is nog maar 20% van wat deze familie had. Vooral de panden zijn wel mooi. Er hangt binnen ook het een en ander. Maar zonder ook maar enkele Engelstalige uitleg zegt het weinig. Natuurlijk verteld Jason nog wel wat. We zien in ieder geval de slaapkamer van de 2e vrouw. 

Daarna rijden we naar Wanfenglin (Ten Thousand Peak forest. Het is een toeristische attractie. Een mooi gebied met dorpjes waar ook mensen wonen. Ik geloof de Buyi. We rijden in een shuttlebusje, soort golf karretje) omhoog en stoppen onderweg meerdere keren voor het uitzicht. Allemaal dorpjes en velden met gewassen. Een soort lappen deken. Met daar omheen karstgebergte. We hebben mazzel want het is al een hele dag droog. 

We rijden niet helemaal terug naar het begin. Stappen beneden in een dorpje uit. Van daaruit gaan we wandelen. Of zoals Jason zegt hiking. In het eerste dorpje eten we onze lunch. En dan verder wandelen over goede weggetjes. Er rijden alleen auto’s van mensen die daar wonen. We lopen door de dorpjes die we van boven hebben gezien. Als we worden gepasseerd door shuttlebusjes met Chinezen worden we steeds begroet met Hello, how are you..... Na een tijdje wil de groep even rusten. Er is een koffiezaakje. Hip en leuk ingericht. Koffie is filterkoffie en niet lekker. Maar met heel veel zorg bereid. Alsof er een barista aan het werk is. Er staan ook mooie taartjes. Inge wil graag een gebakje samen delen. Lekker, tiramisu. Wel een beetje waterig maar lekker. 

Daarna lopen we verder. Aan het einde worden we al tegemoet gelopen door de chauffeur. Die gaat de hele weg naast me lopen alsof ik zijn beste vriend ben. Niet dat we een woord kunnen wisselen want hij spreekt geen Engels. Inmiddels schrikt hij niet meer zo als we wat tegen hem zeggen. Hij begint onze gebaren beter te begrijpen. 

Het is niet ver naar het hotel. Wel even door het verkeer van de avondspits. Even bijkomen op de kamer. Ik pak al zover mogelijk mijn tas in. Wil wel even weten of het goed gaat met het mandje wat ik gekocht heb. Maar het past. Beetje volle tas maar gaat prima. 

We gaan om 19:30 eten. De chauffeur komt ons halen. Jason is al in het restaurant. De laatste rijstwijn uit de jerrycan gaat ook mee. Het is niet een van de beste maaltijden maar goed genoeg. Jason verteld de plannen voor morgen. We vertrekken om 8 uur. Dus we hebben een half uur om te ontbijten. Dan een paar uur rijden, 2,5 uur in een leuk plaatsje. Kunnen we misschien nog wat souvenirs kopen met de laatste yuan. Dan door naar luchthaven want we vliegen om 19:05. 

De rijstwijn drinkers worden steeds lolliger. En Jason verteld mooie verhalen. We hebben nog wel lol met z’n allen. Jason geeft aan dat Duco en ik het fitst zijn en nog wel meer hadden kunnen doen. Maar dat hij het programma zo moest maken dat het ook voor de anderen nog goed zou zijn. Die hadden behoefte aan wat meer rust en ontspanning. 

Met de google vertaal app communiceer ik nog met de chauffeur op weg terug naar hotel. Hij wil toch ook nog even met ons , 1 voor 1, op de foto. 

Samen met Duco nog geprobeerd om alvast in te checken. Helaas dat kan niet. Nu maar hopen dat iedereen op vliegveld moet inchecken. En niet alle goede plaatsen in het vliegtuig zijn vergeven. We raken aan de praat en kletsen tot veel te laat. Dus dit afronden en snel naar bed. Morgen om 6:45 op.