Sucre - Potosi
Blijf op de hoogte en volg Monique
19 September 2012 | Bolivia, Potosí
dag 6 - Sucre - Potosi
Gisterenavond voor het internetten ook nog naar de chocoladewinkel Para Ti gegaan. Heel veel lekkere soorten chocolade. Ook met quinoa wat in Bolivia wordt verbouwd. Maar ook met cocos, sinaasappel, noten etc. Omdat het begon te regenen zijn we maar gaan internetten. En daarna naar het hotel er schuin tegenover. We besloten om gewoon weer naar Florin te gaan. Het eten was erg goed. En de opdracht was om licht te eten ivm het vertrek naar Potosi de volgende dag. In het restaurant zat zowat de hele groep. Het was kennelijk iedereen heel goed bevallen.
Vandaag om kwart over zeven opgestaan. We zijn steeds nog vroeg wakker maar blijven dan toch maar even liggen. Na het ontbijt nog even naar de Iglesia de Francisco gelopen omdat die van 7 tot 9 open is volgens de Lonely Planet. Onderweg kopen we nog wat extra chocolade bij Para Ti. Er ligt aanzienlijk minder dan de vorige dag. Ik denk dat de Djoser groep flink heeft ingekocht. Eenmaal bij de kerk zien we dat deze dicht is. Jammer. Dus we gaan meteen naar de markt. We moeten ook brood kopen voor onderweg naar Potosi vanmiddag. Maar eerst vermaken we ons prima op deze overdekte markt. Wat leuk en kleurrijk. We zien vanalles: vlees, kip, brood, fruit, groenten, taarten, speelgoed, bloemen, eettentjes etc. Bij een fruitkraam mogen we alles proeven. En het lukt ons bijna niet om met 2 peren te vertrekken. Bij de uitgang kopen we broodjes en sinaasappelcakejes bij een oud vrouwtje.
Daarna lopen we naar de Templo Nuestro Señora de la Merced. Helaas deze is ook dicht. Er wordt gerenoveerd. Erg jammer want het schijnt een van de mooiere te zijn.
We lopen richting de begraafplaats, Cementario Municipal. Maar al snel zien we dat het ver weg is we dan niet op tijd terug zijn. We draaien dus maar om. Onderweg bezoeken we nog even een supermarkt. Op zoek naar bijvoorbeeld La Vache Kiri, dat heb je in heel veel landen, maar hier niet. We vinden plakjes Edammer kaas voor op het brood. Ook lekker. Supermarkten zijn altijd leuk om rond te lopen. Om 11 uur zijn we weer terug in het hotel zodat we om half 12 kunnen vertrekken.
In de bus is een grote thermoskan met mate de coca, coca thee. Dat is voor onderweg. Daar heeft Antonio voor gezorgd. Ook kunnen we cocabladeren kauwen. We gaan nu echt omhoog. Naar bijna 4100 meter. Dus het te verwachten dat mensen wat gaan merken. We stoppen regelmatig zodat we langzaam stijgen. Onderweg stoppen we nog bij een kasteeltje wat nu van de militairen is. Nou, Andre Rieu zou het prachtig hebben gevonden. Ik dus niet!
We rijden door, drinken nog wat mate de coca, stoppen voor een sanitaire stop tussen de bosjes. Marcella gaat in een kuil zitten. Komt er ineens een vrouw naar haar toe die alleen maar Quechua spreekt met een catapult in haar hand. Een heel verhaal maar ze is toch weer gewoon vertrokken zonder de catapult te gebruiken. Antonio is een super chauffeur en we stijgen heel langzaam. We hebben ook nog een fotostop op een plek met allemaal Jacaranda´s. Dat zijn grote bomen met paarse bloemen. Prachtig in dat dorre landschap.
In Potisi zijn het allemaal kleine straatjes. Op een gegeven moment horen we een knal. Onze bagage op het dak heeft een electriciteitskabel losgetrokken en die is op de kofferbak van de auto achter ons gevallen. Antonio pakt de kabel op en legt die op de stoep. Doodeng met die electriciteit. We rijden door en horen van Antonio dat de kabel door een verbouwing lager hing dan normaal. De auto achter ons volgt want hij is niet blij. Hoe het is afgelopen is ons nog niet bekend. Alleen zat er wel een kras op de motorkap.
We komen aan bij Hostal Cerra Rico. We merken heel goed dat we heel hoog zitten. Met niks doen ben je al buiten adem. En toen moest ook nog de bagage een etage hoger. Maar het is gelukt. Wel meteen bijkomen op bed. Er wordt nog besproken wat we de volgende dag kunnen doen. In de ochtend kan je op excursie naar de mijnen. Dan stop je ook bij een mijnwerkersmarkt waar je oa dynamiet en alcohol kan kopen. Dat kan dan aan de mijnwerkers gegeven worden die het dan aan el Tio offeren. Zij nemen zilver of tin uit de mijn en geven dit dan terug aan de berg. Ik vermoed echter dat ze zelf ook wat drinken. Feikje en ik besluiten om niet mee te gaan net zoals een aantal anderen. Sommige kiezen wel voor de excursie maar willen niet de mijn in. Het is heel benauwd en smal. Overigens ook niet zonder risico. In de middag kunnen we naar Tarapaya, daar zijn hotsprings. Daar melden we ons wel voor aan.
Die avond gaan we bijna met iedereen om 18.15 eten bij 4060. Ivm de hoogte is het goed om niet te laat te eten zodat het kan verteren. Overigens is de naam ook de hoogte waarop het restaurant ligt. Broek, laarzen, vestje, fleecevest en jack aan. Maar het is nog niet zo koud. Overdag was het ook nog warm, ca. 24 graden.
Ik kies voor spaghetti bolognaise maar kan het allemaal niet op. Omdat toch nog bang ben om ziek te worden wil ik niet teveel eten. Daarna lopen we naar het hotel. Het is nog vroeg. We hijgen even uit in de lobby en gaan dan lekker op bed even lezen over Potosi. En natuurlijk nemen we ook de groep even door.
Om ca. 10 uur gaan we slapen.
Gisterenavond voor het internetten ook nog naar de chocoladewinkel Para Ti gegaan. Heel veel lekkere soorten chocolade. Ook met quinoa wat in Bolivia wordt verbouwd. Maar ook met cocos, sinaasappel, noten etc. Omdat het begon te regenen zijn we maar gaan internetten. En daarna naar het hotel er schuin tegenover. We besloten om gewoon weer naar Florin te gaan. Het eten was erg goed. En de opdracht was om licht te eten ivm het vertrek naar Potosi de volgende dag. In het restaurant zat zowat de hele groep. Het was kennelijk iedereen heel goed bevallen.
Vandaag om kwart over zeven opgestaan. We zijn steeds nog vroeg wakker maar blijven dan toch maar even liggen. Na het ontbijt nog even naar de Iglesia de Francisco gelopen omdat die van 7 tot 9 open is volgens de Lonely Planet. Onderweg kopen we nog wat extra chocolade bij Para Ti. Er ligt aanzienlijk minder dan de vorige dag. Ik denk dat de Djoser groep flink heeft ingekocht. Eenmaal bij de kerk zien we dat deze dicht is. Jammer. Dus we gaan meteen naar de markt. We moeten ook brood kopen voor onderweg naar Potosi vanmiddag. Maar eerst vermaken we ons prima op deze overdekte markt. Wat leuk en kleurrijk. We zien vanalles: vlees, kip, brood, fruit, groenten, taarten, speelgoed, bloemen, eettentjes etc. Bij een fruitkraam mogen we alles proeven. En het lukt ons bijna niet om met 2 peren te vertrekken. Bij de uitgang kopen we broodjes en sinaasappelcakejes bij een oud vrouwtje.
Daarna lopen we naar de Templo Nuestro Señora de la Merced. Helaas deze is ook dicht. Er wordt gerenoveerd. Erg jammer want het schijnt een van de mooiere te zijn.
We lopen richting de begraafplaats, Cementario Municipal. Maar al snel zien we dat het ver weg is we dan niet op tijd terug zijn. We draaien dus maar om. Onderweg bezoeken we nog even een supermarkt. Op zoek naar bijvoorbeeld La Vache Kiri, dat heb je in heel veel landen, maar hier niet. We vinden plakjes Edammer kaas voor op het brood. Ook lekker. Supermarkten zijn altijd leuk om rond te lopen. Om 11 uur zijn we weer terug in het hotel zodat we om half 12 kunnen vertrekken.
In de bus is een grote thermoskan met mate de coca, coca thee. Dat is voor onderweg. Daar heeft Antonio voor gezorgd. Ook kunnen we cocabladeren kauwen. We gaan nu echt omhoog. Naar bijna 4100 meter. Dus het te verwachten dat mensen wat gaan merken. We stoppen regelmatig zodat we langzaam stijgen. Onderweg stoppen we nog bij een kasteeltje wat nu van de militairen is. Nou, Andre Rieu zou het prachtig hebben gevonden. Ik dus niet!
We rijden door, drinken nog wat mate de coca, stoppen voor een sanitaire stop tussen de bosjes. Marcella gaat in een kuil zitten. Komt er ineens een vrouw naar haar toe die alleen maar Quechua spreekt met een catapult in haar hand. Een heel verhaal maar ze is toch weer gewoon vertrokken zonder de catapult te gebruiken. Antonio is een super chauffeur en we stijgen heel langzaam. We hebben ook nog een fotostop op een plek met allemaal Jacaranda´s. Dat zijn grote bomen met paarse bloemen. Prachtig in dat dorre landschap.
In Potisi zijn het allemaal kleine straatjes. Op een gegeven moment horen we een knal. Onze bagage op het dak heeft een electriciteitskabel losgetrokken en die is op de kofferbak van de auto achter ons gevallen. Antonio pakt de kabel op en legt die op de stoep. Doodeng met die electriciteit. We rijden door en horen van Antonio dat de kabel door een verbouwing lager hing dan normaal. De auto achter ons volgt want hij is niet blij. Hoe het is afgelopen is ons nog niet bekend. Alleen zat er wel een kras op de motorkap.
We komen aan bij Hostal Cerra Rico. We merken heel goed dat we heel hoog zitten. Met niks doen ben je al buiten adem. En toen moest ook nog de bagage een etage hoger. Maar het is gelukt. Wel meteen bijkomen op bed. Er wordt nog besproken wat we de volgende dag kunnen doen. In de ochtend kan je op excursie naar de mijnen. Dan stop je ook bij een mijnwerkersmarkt waar je oa dynamiet en alcohol kan kopen. Dat kan dan aan de mijnwerkers gegeven worden die het dan aan el Tio offeren. Zij nemen zilver of tin uit de mijn en geven dit dan terug aan de berg. Ik vermoed echter dat ze zelf ook wat drinken. Feikje en ik besluiten om niet mee te gaan net zoals een aantal anderen. Sommige kiezen wel voor de excursie maar willen niet de mijn in. Het is heel benauwd en smal. Overigens ook niet zonder risico. In de middag kunnen we naar Tarapaya, daar zijn hotsprings. Daar melden we ons wel voor aan.
Die avond gaan we bijna met iedereen om 18.15 eten bij 4060. Ivm de hoogte is het goed om niet te laat te eten zodat het kan verteren. Overigens is de naam ook de hoogte waarop het restaurant ligt. Broek, laarzen, vestje, fleecevest en jack aan. Maar het is nog niet zo koud. Overdag was het ook nog warm, ca. 24 graden.
Ik kies voor spaghetti bolognaise maar kan het allemaal niet op. Omdat toch nog bang ben om ziek te worden wil ik niet teveel eten. Daarna lopen we naar het hotel. Het is nog vroeg. We hijgen even uit in de lobby en gaan dan lekker op bed even lezen over Potosi. En natuurlijk nemen we ook de groep even door.
Om ca. 10 uur gaan we slapen.
