Kizilkoem - Sjachrisabz
Blijf op de hoogte en volg Monique
24 September 2013 | Oezbekistan, Samarkand
Dag 10
Vandaag dus om 8 uur vertrekken met de bus. Moeten eerst een stukje lopen omdat de bus door en onhandig stuk moet rijden. Vandaag alleen stops om te plassen en om eten te kopen.
Onderweg stoppen we bij een supermarkt. Het is eerst niet helemaal duidelijk dat we eten moeten kopen voor de lunch. Langs de kant van de weg staan vrouwen die broden verkopen. Grappig is dat ze overal brood verkopen vanuit oude kinderwagens. Maakt niet uit waar in Oezbekistan. Het brood wordt in ovens gebakken waar het brood tegen de wand wordt geplakt. Het is een soort grote donut met een dichte binnenkant die dunner is. Er er zijn vaak figuren in gemaakt met een soort prikker.
Na nog wat plasstops komen we om kwart over 4 aan in Sjachrisabz. We zitten wel in een ander hotel dan doorgegeven was door djoser. Maar gelukkig is dit hotel wel goed en lopen we zo naar het centrum.
Ik neem eerst een lekker douche. Het is wat onhandig met het water. Op een gegeven moment zit mijn haar in het sop en krijg ik alleen nog maar heel heet water. Net als ik bedenk dat ik mijn haar moet gaan spoelen met flessen water komt er weer koud uit de kraan. Gelukkig maar.
Sjachrisabz is de geboorteplaats van Amir Timur. Van hem hebben we in bijna alle steden een beeld. Hij wordt ook wel Timur de lamme genoemd omdat hij een lam been heeft. Ook hier dus een beeld. Daar weer allemaal bruidsparen die met het beeld op de foto gaan. Opvallend is dat we de bruiden nooit zien lachten. Een aantal mensen geeft aan dat dat nog niet mag. Maar anderen ontkennen dat.
We bezoeken het Ak Serai complex ook wel White Palace genoemd. Waarom is niet heel duidelijk. Hier staan nog 2 pijlers van een portaal. De boog is weg. Dit is voor het eerst dat we wat zien wat niet kapot gerestaureeerd is. In de vorige plaatsen wat het allemaal te mooi en nieuw. Unesco richt zich niet op de restauratie maar het behouden van dit mooie werk met mozaieken. Hier kan je zien hoe het was.
Ineke en ik lopen door naar het centrum en besluiten daar een kebab te eten. In eerste instantie is het vlees wat aan de rode kant. Dus die sturen we terug. Er zijn al zoveel mensen met darm problemen dat we maar voorzichtig zijn.
Tijdens het eten valt het licht uit. Omdat de wegen en stoepen hier erg onregelmatig zijn besluiten we met 6 man een busje te nemen. Daar passen we net in. Ik heb alleen geen leuning, maar ja het hotel is dichtbij. Echter het busje rijdt wel om dus het duurt wat langer dan we dachten.
In het hotel opfrissen, tandenpoetsen en naar bed. Gewoon met pikzwarte voeten. Die zitten vol eelt en zijn niet meer schoon te krijgen. Moeten in Nederland in een badje weken denk ik.
Vandaag dus om 8 uur vertrekken met de bus. Moeten eerst een stukje lopen omdat de bus door en onhandig stuk moet rijden. Vandaag alleen stops om te plassen en om eten te kopen.
Onderweg stoppen we bij een supermarkt. Het is eerst niet helemaal duidelijk dat we eten moeten kopen voor de lunch. Langs de kant van de weg staan vrouwen die broden verkopen. Grappig is dat ze overal brood verkopen vanuit oude kinderwagens. Maakt niet uit waar in Oezbekistan. Het brood wordt in ovens gebakken waar het brood tegen de wand wordt geplakt. Het is een soort grote donut met een dichte binnenkant die dunner is. Er er zijn vaak figuren in gemaakt met een soort prikker.
Na nog wat plasstops komen we om kwart over 4 aan in Sjachrisabz. We zitten wel in een ander hotel dan doorgegeven was door djoser. Maar gelukkig is dit hotel wel goed en lopen we zo naar het centrum.
Ik neem eerst een lekker douche. Het is wat onhandig met het water. Op een gegeven moment zit mijn haar in het sop en krijg ik alleen nog maar heel heet water. Net als ik bedenk dat ik mijn haar moet gaan spoelen met flessen water komt er weer koud uit de kraan. Gelukkig maar.
Sjachrisabz is de geboorteplaats van Amir Timur. Van hem hebben we in bijna alle steden een beeld. Hij wordt ook wel Timur de lamme genoemd omdat hij een lam been heeft. Ook hier dus een beeld. Daar weer allemaal bruidsparen die met het beeld op de foto gaan. Opvallend is dat we de bruiden nooit zien lachten. Een aantal mensen geeft aan dat dat nog niet mag. Maar anderen ontkennen dat.
We bezoeken het Ak Serai complex ook wel White Palace genoemd. Waarom is niet heel duidelijk. Hier staan nog 2 pijlers van een portaal. De boog is weg. Dit is voor het eerst dat we wat zien wat niet kapot gerestaureeerd is. In de vorige plaatsen wat het allemaal te mooi en nieuw. Unesco richt zich niet op de restauratie maar het behouden van dit mooie werk met mozaieken. Hier kan je zien hoe het was.
Ineke en ik lopen door naar het centrum en besluiten daar een kebab te eten. In eerste instantie is het vlees wat aan de rode kant. Dus die sturen we terug. Er zijn al zoveel mensen met darm problemen dat we maar voorzichtig zijn.
Tijdens het eten valt het licht uit. Omdat de wegen en stoepen hier erg onregelmatig zijn besluiten we met 6 man een busje te nemen. Daar passen we net in. Ik heb alleen geen leuning, maar ja het hotel is dichtbij. Echter het busje rijdt wel om dus het duurt wat langer dan we dachten.
In het hotel opfrissen, tandenpoetsen en naar bed. Gewoon met pikzwarte voeten. Die zitten vol eelt en zijn niet meer schoon te krijgen. Moeten in Nederland in een badje weken denk ik.
-
24 September 2013 - 15:00
Gerda:
Hoi Monique,
Volgens mij ben je weer een mooie reis aan het maken!
Plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb.
Veel plezier nog!
Groetjes Gerda -
24 September 2013 - 19:03
Inge Van Der West:
Meid Monique, wat een boeiende reis!!!! Weer eens totaal iets anders. Kan helemaal genieten als ik lees
geen water in de kraan. Haren wassen met koud water. mijn kleine plukje oke, maar dat van jou??
Blijf genieten hoor. Lieve groet, Inge
Even om ook wat leuks te zeggen wij gaan 14 nov. naar het N.O. van India weer zo een stammen trektocht. -
24 September 2013 - 19:21
M:
Klinkt weer goed. Geniet nog even. Zie je snel.
