Jirira - Altiplano - La Paz

dag 10 - Jirira - Altiplano - La Paz

Om 5.30 zitten de meeste van ons klaar voor het ontbijt. Het is nog steeds erg koud maar wel minder dan de dag ervoor. De wind is gaan liggen en dat maakte een enorm verschil.
We gaan vandaag via de Alitplano richting La Paz. We stoppen regelmatig voor fotostops. Sommige snap ik niet helemaal. Als je aldoor stopt kom je er nooit. Het is een onverharde weg en een en al bobbels en kuilen. Heel vermoeiend e onrustig. Er wordt al jaren gepraat over asfalteren. Maar daar is het vooralsnog nog bij gebleven.
Marcella neemt de lunchbestelling alvast op zodat ze het restaurant alvast kan bellen. Ik kies voor een broodje ei.
Vanaf ca. 11 uur rijden we op een geasfalteerde weg. Dat gaat een stuk beter. En om 12 uur zijn we in Chalapatta om te eten. Het broodje smaakt heerlijk. De soep van sommigen ziet er wat vreemd uit. Het is zelfs zo lekker dan veel van ons voor een 2e broodje gaan.
Onderweg is er regelmatig een tolpoortje. Dan moet er weer vanalles getoond worden. Soms ook een hele lijst met namen en paspoortnummers inleveren. Ook worden we aangehouden door de politie omdat we te hard zouden gaan. De km teller is kapot maar we rijden zeker niet te hard. Uiteindelijk wordt er een probleem met de voorruit bedacht en mag Antonio 20 Bs afrekenen. Dat akkefietje met die stroomkabel en kras op de moterkap in Potosi heeft hem 500 Bs gekost. Heel veel geld voor zo iemand. Hij krijgt dan ook wat meer fooi op het eind.
Ht is een pittige reis. We rijden El Alto, een voorstad van La Paz (1 mlj inwoners) binnen als het donker begint te worden. In dit deel wonen vooral veel mensen die vanuit de dorpen naar La Paz zijn gekomen.
In het donker rijden we La Paz binnen. Het ligt prachtig. Wij komen van hoger via slinger wegen en zien alle lichtjes van La Paz liggen. Heel mooi. We zijn wel heel moe inmiddels. De bus stort zich in het drukke spitsverkeer van La Paz, dat valt niet mee.
Bij het hotel krijgen we instructies wie waar op moet letten. Want er wordt in deze stad flink geroofd. Dus sommige letten op de bagage die van het dak van de bus komt. Anderen staan binnen bij de bagage. Het is in Hotel El Dorade een drukte van mensen die komen en gaan.
Met een enge lift kunnen we naar de 4e etage. De meeste zitten hoger omdat het daar rustiger is. Maar wij kunnen in ieder geval met de trap naar beneden. We nemen ook afscheid van Antonio. Die gaat terug naar Sucre. Wij krijgen maandag een nieuwe bus. Nu blijven we 3 nachten in La Paz.
Om half 9 hebben we afgesproken met Marcella om te gaan eten. De meeste gaan mee. Het is vlakbij op loopafstand van het hotel. Het heet Vienna. Binnen live piano muziek. Wij zijn erg unerdressend in onze stoffige kleren van een hele dag. Want douchen lukte niet voordat we gingen eten. Het eten was redelijk. Beetje taai biefstukje.
We horen dat Paul en Thea morgen eindelijk mogen vertrekken uit Sucre. Ze kunnen niet op Santa Cruz vliegen (400 meter) omdat alle vluchten vol zitten door een festival. Ze vliegen naar La Paz (3660 m) en moeten overstappen voor een vlucht naar Lima. Dat mogen ze onder begeleiding van een dokter. Want het is eigenlijk niet goed dat hij weer omhoog gaat. Maar de verzekering heeft het uitgezocht en het is de enige mogelijkheid. Als ze mazzel hebben zijn ze maandag in Nederland. Wat een toestand.

Grappig:
1) Overal zie je reclame voor een telefoonprovider Tigo. Dat betekend met jou. Grappige naam.
2) De lekkere chocolade is van Para Ti. Dat betekend voor jou.

Dit keer liggen we laat in bed. Pas om 11 uur. Gelukkig hebben ze de kachel inmiddels uit gezet. Het was bloedheet op de kamer. Verder beetje muffe kamer met smalle bedden. Tot nu toe hadden we elk een twijfelaar.
Morgen gaan we La Paz verkennen.

Groetjes,
Monique