Potosi - Uyuni
Blijf op de hoogte en volg Monique
22 September 2012 | Bolivia, La Paz
dag 8 - Potosi - Uyuni
Vandaag vertrekken we om 11 uur naar Uyuni. Maar daarvoor gaan Feikje en ik nog even het centrum in. Onderweg zien we allemaal kinderen met ouders rennen. Waarschijnlijk te laat voor school. Verder is er nog weinig open. Ze beginnen dus laat. We gaan eerst geld pinnen. Ik denk dat wel 3 automaten moeten proberen voordat het lukt. Het blijft altijd spannend of je je pasje weer terug krijgt. Inmiddels zijn we ook in de kleine straatjes beland. Leuke kleine straatjes. Er is niet veel open maar we zien wel mensen die naar hun werk gaan. Ik zou graag een bolhoedje kopen maar dat is lastig als alles nog dicht is. We dwalen wat rond en komen op een gegeven moment weer keurig op het Plaza 10de Noviembre. Ondeweg naar het hotel gaan we nog even naar de supermarkt om water en iets lekkers voor onderweg.
In het hotel pakken we onze spullen in verzamelen op tijd in de lobby van het hotel. Daar horen we dat Paul en Thea de reis gaan afbreken. Paul heeft nog steeds last van migraine door de hoogte. In het ziekenhuis had hij een hele hoge bloeddruk. Omdat we de komende dagen onder wat primitieve omstandigheden zijn is durven ze het niet aan. Wel heel verdrietig. Ik was van te voren nogal bang voor wat de hoogte met me zou doen. En zo zie je maar weer het kan behoorlijk vervelend aflopen. Ze worden die middag door iemand naar Sucre gebracht wat lager ligt dan Potosi maar nog steeds 2795 meter.
Wij vertrekken met anderhalf uur vertraging richting Uyuni en laten Paul en Thea geemotioneerd achter.
De busrit is ca. 5-6 uur. We maken veel foto stops. Ik heb het niet makkelijk in de bus dus even eruit is soms wel fijn. We zien volop lama´s (horen bij de mensen in het dorp) en vicuñas (wild).
We lunchen met uitzicht op lama´s. Lekker een broodje met kaas of jam. En er zijn bananen. Verder is er altijd volop water in de bus. Want het is belangrijk om te drinken. En we zoeken natuurlijk een kuil voor een sanitaire stop. Dit keer geen vrouwtje met catapult om ons weg te jagen.
De mensen die last van de hoogte hadden voelen dat we gaan dalen en knappen op. Ook zijn er 2 die Saltenas (soort empanada) gegeten hebben die zijn nog wat aan de dunne.
We stoppen regelmatig en Antonio rijdt heel langzaam. Soms een beetje te. Maar ja, veilig is ook belangrijk.
Als de zon onder aan het aan is komen we aan bij het dorp Uyuni. We rijden er eerst doorheen naar het Cementario de Trenes. Hier staan allemaal roestige treinen die daar naartoe zijn gesleept. Er wordt al jaren gepraat over het maken van een museum. Maar dat is er nog lang niet.
We rijden terug naar het hotel. Uyuni doet me denken aan een desolaat Western dorp. Heel stoffig, weinig mensen. Wel wat local en toeristen. Allemaal dicht ingepakt want het is goed koud. Ik heb een hemd, t-shirt, vestje, fleece en windjack aan. Oh ja, een fleece dasje. Er worden veel excursies georganiseerd met jeeps de zoutvlakte op vandaag die vele toeristen.
We eten bij Loco, kip met champignonsaus en gekookte groenten. En natuurlijk de eeuwige cola. Gelukkig hebben ze cola zero.
In het hotel is het ijskoud. Ze zetten de verwarming niet aan omdat het geen winter meer is. En de brandstof is erg duur. De tegels in de kamer zijn dan ook ijskoud. Lang leven de skisokken. Veel animo om te douchen is er niet door de kou.
Onder 2 dekens en een sprei is het wel lekker warm. Wel heel zwaar! Heel anders dan een donzen denkbed. Om 10 uur gaan we slapen. Moe.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Erg leuk om te lezen.
Vandaag vertrekken we om 11 uur naar Uyuni. Maar daarvoor gaan Feikje en ik nog even het centrum in. Onderweg zien we allemaal kinderen met ouders rennen. Waarschijnlijk te laat voor school. Verder is er nog weinig open. Ze beginnen dus laat. We gaan eerst geld pinnen. Ik denk dat wel 3 automaten moeten proberen voordat het lukt. Het blijft altijd spannend of je je pasje weer terug krijgt. Inmiddels zijn we ook in de kleine straatjes beland. Leuke kleine straatjes. Er is niet veel open maar we zien wel mensen die naar hun werk gaan. Ik zou graag een bolhoedje kopen maar dat is lastig als alles nog dicht is. We dwalen wat rond en komen op een gegeven moment weer keurig op het Plaza 10de Noviembre. Ondeweg naar het hotel gaan we nog even naar de supermarkt om water en iets lekkers voor onderweg.
In het hotel pakken we onze spullen in verzamelen op tijd in de lobby van het hotel. Daar horen we dat Paul en Thea de reis gaan afbreken. Paul heeft nog steeds last van migraine door de hoogte. In het ziekenhuis had hij een hele hoge bloeddruk. Omdat we de komende dagen onder wat primitieve omstandigheden zijn is durven ze het niet aan. Wel heel verdrietig. Ik was van te voren nogal bang voor wat de hoogte met me zou doen. En zo zie je maar weer het kan behoorlijk vervelend aflopen. Ze worden die middag door iemand naar Sucre gebracht wat lager ligt dan Potosi maar nog steeds 2795 meter.
Wij vertrekken met anderhalf uur vertraging richting Uyuni en laten Paul en Thea geemotioneerd achter.
De busrit is ca. 5-6 uur. We maken veel foto stops. Ik heb het niet makkelijk in de bus dus even eruit is soms wel fijn. We zien volop lama´s (horen bij de mensen in het dorp) en vicuñas (wild).
We lunchen met uitzicht op lama´s. Lekker een broodje met kaas of jam. En er zijn bananen. Verder is er altijd volop water in de bus. Want het is belangrijk om te drinken. En we zoeken natuurlijk een kuil voor een sanitaire stop. Dit keer geen vrouwtje met catapult om ons weg te jagen.
De mensen die last van de hoogte hadden voelen dat we gaan dalen en knappen op. Ook zijn er 2 die Saltenas (soort empanada) gegeten hebben die zijn nog wat aan de dunne.
We stoppen regelmatig en Antonio rijdt heel langzaam. Soms een beetje te. Maar ja, veilig is ook belangrijk.
Als de zon onder aan het aan is komen we aan bij het dorp Uyuni. We rijden er eerst doorheen naar het Cementario de Trenes. Hier staan allemaal roestige treinen die daar naartoe zijn gesleept. Er wordt al jaren gepraat over het maken van een museum. Maar dat is er nog lang niet.
We rijden terug naar het hotel. Uyuni doet me denken aan een desolaat Western dorp. Heel stoffig, weinig mensen. Wel wat local en toeristen. Allemaal dicht ingepakt want het is goed koud. Ik heb een hemd, t-shirt, vestje, fleece en windjack aan. Oh ja, een fleece dasje. Er worden veel excursies georganiseerd met jeeps de zoutvlakte op vandaag die vele toeristen.
We eten bij Loco, kip met champignonsaus en gekookte groenten. En natuurlijk de eeuwige cola. Gelukkig hebben ze cola zero.
In het hotel is het ijskoud. Ze zetten de verwarming niet aan omdat het geen winter meer is. En de brandstof is erg duur. De tegels in de kamer zijn dan ook ijskoud. Lang leven de skisokken. Veel animo om te douchen is er niet door de kou.
Onder 2 dekens en een sprei is het wel lekker warm. Wel heel zwaar! Heel anders dan een donzen denkbed. Om 10 uur gaan we slapen. Moe.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Erg leuk om te lezen.
