Fukuoka naar Hiroshima

Dag 5 - Fukuoka naar Hiroshima

Vanmorgen om 8:15 verzamelen in de lobby va het hotel. We vertrekken vandaag met de highway bus naar Hiroshima. Helaas regen regen regen. Dus regenjas aan en lopend naar het busstation. Sommige mensenvan de groep reizen heel licht en anderen hebben mega koffers. Zelfs harde koffers wat Shoestring liever niet heeft.

Op het busstation gaat het heel soepel. Het is een feestdag vandaag, dus misschien is het op andere dagen wel veel drukker met mensen. Kaartje laten zien, tas onderin de bus zetten en de bus in. Best riant als het om beenruimte gaat. De wegen in Japan zijn goed en ook niet aldoor bochten. Dus voor iemand zoals ik goed te doen. Ik kan zelfs nog wat dingen opzoeken op mijn telefoon. We hebben WiFi in de bus [e-1f642]

De rit gaat ca. 5 uur duren en we stoppen onderweg 2x om de benen te strekken, sanitaire stop en wat te kopen als we willen. Duco en ik hebben gisteren in de Mitsukoshi wat lekkere dingen bij de bakker gekocht. Smaakt goed. Bij de eerste stop, koop ik amandelen in chocolade van Meiji. Een tip van ex-collega Ria.

Rond 14 uur zijn we in Hiroshima. Dan is het een stukjelopen naar onze ryokan. Ik zie allemaal punten die ik herken.

In de ryokan krijg ik tegen alle verwachtingen in een kamer alleen. Ik dacht dat we met 4 een kamer moesten delen, maar dat is gelukkig niet zo. We slapen wel op futons op tatami matten op de grond. Ook een eigen badkamer met luxe wc zoals overal in Japan. Vaak verwarmde bril, knopjes zodat je je billen kan wassen. En soms een droger. Vaak hoor je ook geluid, muziek of water, zodat anderen je niet horen plassen.

Even de spullen een plek geven en meteen op pad. Het is gelukkig even droog. Dus eerst maar naar de plekken met de gevouwen kraanvogels. Geïnspireerd door Sadako Sasaki. Toen zij 11 was kreeg ze leukemie, 9 jaar na de atoombom. Ze besloot 1000 papieren kraanvogels te vouwen. De kraanvogels is een symbool van lang leven en geluk. Ze geloofde dat ze dan beter zou worden. Dat heeft ze niet gered, maar klasgenoten hebben de rest gevouwen. In 1958 is er een monument geplaatst en Sadako’s verhaal heeft tot de dag van vandaag wereldwijd mensen geïnspireerd om kraanvogels te vouwen. Rondom het monument hangen duizende gekleurde gevouwen kraanvogels.

We lopen nog wat door het park, uitzicht op de A-dome, de Cenotaph, Flame of Peace en het gaat helaas weer regenen. Op naar het Hiroshima Peace Memorial Museum. Het is erg druk en we moeten in de rij. Toch zijn we snel binnen. Binnen echter enorm druk. Heel indrukwekkend om weer van alles te lezen over 6 augustus 1945 toen de atoombom op Hiroshima viel. Dat mag nooit meer gebeuren.

Na het museum nog even naar de memorial hall. Prachtig gebouw waar je allemaal namen en foto’s ziet van mensen die zijn omgekomen.

Inmiddels is het tijd om ergens wat te eten en drinken. Via een overdekt winkelcentrum zoeken we een plek om de locale specialiteit okonomyakie te eten. Al lopende begin ik te herkennen waar ik in 2016 heb gegeten. Op de 1e etage van een gebouw met allemaal eettentjes. Je zit rondom een bakplaat en voor je neus wordt het gerecht gemaakt. Laagje deeg, groenten, varkenvlees, kruiden, ei, udon/soba noedels en saus. Leuk en lekker. Op de terugweg naar de ryokan komen we Sigrid nog tegen. We besluiten nog even bij de Starbucks wat te drinken. Ik zwicht voor een frappucino [e-1f642]

Door het park naar de ryokan. Lekker douchen en verslag schrijven. En hopen dat ik lekker slaap op de futon.