Phnom Phen - Ho Chi Minh City
Blijf op de hoogte en volg Monique
11 November 2017 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Het was de bedoeling dat we om 6:15 zouden vertrekken en om 6 uur zouden uitchecken. Het hotel zou voor koffie zorgen. De koffie bleek koud te zijn dus dat feest ging niet door voor de koffieverslaafden in de groep. En natuurlijk waren dezelfde mensen weer te laat. Die komen met een stalen gezicht om 6:20 met hun tas aanzetten en moeten nog uitchecken. Vervolgens blijkt voor de zoveelste keer dat mensen flesjes water hebben gebruikt uit de koelkast. En die zijn nooit gratis, daar moet je voor betalen. De kleintjes buiten de koelkast zijn al een hele reis gratis. Als de een net betaald heeft moet het de ander weer worden uitgelegd. Het is maar goed dat het bijna het einde van de reis is. Begin me er steeds meer aan te storen omdat het altijd dezelfden zij.
We vertrekken dus om 6:30. We hebben een lange dag voor de boeg.
Onze eerste stop na een paar uur is voor een wc. Er is geen warme koffie, maar wel van die blikjes koude. Dat is prima. Daarna weer door. We willen op tijd bij de grens naar Vietnam zijn want we weten niet hoe lang het duurt. En we willen op 12 uur bij de Cao Dai zijn voor een ceremonie.
We hebben wel een locale gids mee, maar die doet niet veel. Geeft af en toe wat antwoorden op vragen van Gaby. Bij de grens hebben we $1 paraat om alles sneller te laten gaan. Het blijkt niet nodig. Ze willen af van deze corruptie. Ik heb als eerste snel een stempel van de Cambodiaanse kant. En het departure papiertje wordt eruit gescheurt. Oh ja, en niet te vergeten weer een foto met de webcam. En voor sommigen weer vingerafdrukken.
We moeten vervolgens lopend naar de Vietnamese controle. Die heeft, toen het werd verteld, al veel gemopper los gemaakt bij een aantal van de groep. Je moet gewoon zorgen dat je je eigen bagage kan dragen. Of minder meenemen.
Het is een stukje lopen en dan worden we opgevangen door mannetjes in blauwe pakken. Die vragen $5 of $2. Dus dat is verdacht. Blijkt dus gewoon niet nodig te zijn. We kunnen zelf doorlopen naar het juiste loket. Natuurlijk weer flink bladeren. Ik ben er als eerste door en Gaby wacht altijd op de laatste. Buiten staat Ms Tring op ons te wachten met de bus. Een prima bus, iets kleiner dan die in Cambodja.
Gelukkig gaat alles snel zodat we op tijd bij de Cao Dai zijn.
De Cao Dai hebben een geloof waar alle profeten uit oost en west aan mee doen. Buddha, Confucius, Jesus Christus, Moses en Mohamed. Er zijn ongeveer 2-3 miljoen aanhangers in Vietnam. Het is een heel kleurrijk gebouw. We mogen naar binnen om de ceremonie bij te wonen. Het is erg druk met toeristen en in het begin dringen om mooie foto's te maken. In vergelijk met 1999 mogen we niet zover doorlopen op het balkon als toen. Dus foto's van de voorkant lukt niet. Maar het blijft leuk om mee te maken.
Hierna rijden we door. De volgende stop is een lunchstop niet te ver bij de Cao Dai vandaan. Het is typisch een plek waar vaker bussen komen. De meeste van ons kiezen voor een ricenoodle soup with chicken. Dat wordt aangeraden. Dat betekend helaas niet dat het snel gaat. Dus het is toch haasten als we om 2 uur verder willen.
Het is nog zo'n 1,5 uur rijden naar de Cu Chi tunnels. Dus we kunnen een beetje uitrusten in de bus.
Bij de tunnels staan veel bussen. Het is een plek die iedereen bezoekt. Ik besluit toch ook nog maar een keer mee te gaan ondanks dat ik het al ken. We beginnen met een film. Daarna lopen we langs de tunnels en de vallen die ze maakten. De Viet Cong maakte gebruik van een tunnelstelsel van wel 250 km. Ze wisten zich daar schuil te houden voor de Amerikanen in de Vietnam oorlog. En hadden allemaal verschillende trucs zodat ze niet ontdekt werden. Heel vernuftig allemaal.
Het wordt al donker als we bij het einde komen. En helaas begint het ook te regenen. Door het bos worden we niet al te nat. Oh ja, je kan er tegenwoordig ook schieten met een AK47 op een schietbaan als je dat wil. Dus bij het rondlopen hoor je de hele tijd knallen van het schieten. Heel veemd. Dat was niet in 1999.
Het is al bijna 6 uur als we vertrekken. We hebben nog wel een paar uur te rijden. Het is donker en het komt met bakken uit de lucht. Ook lichtflitsen van onweer.
Het is enorm druk om Ho Chi Min City binnen te komen. Eris maar 1 weg die van die kant de stad binnen komt. Het verkeer is chaotisch. Vrachtwagens, bussen, auto's en brommers. De brommers met gevaar voor eigen leven. Al denken ze daar zelf anders over. Maar om kwart voor 8 zijn we dan eindelijk bij ons hotel. De kamer is ruime en bedden goed. Prima als laatste hotel van de reis. Je moet dan toch al je bagage goed inpakken.
Sandy eten in het Koreaanse restaurant van het hotel. Eten is niet helemaal wat we er van hadden verwacht. Maar smaakt prima. Daarna lekker douchen, schrijven en slapen. Het is al half 11. Enorm laat voor ons doen. Ik hoop dat ik vannacht wel goed slaap. Erg moe. Morgen om 9 uur weer op pad. Ik hoop op niet al teveel regen.
-
12 November 2017 - 12:12
Henri Janssen:
Hi,
Alweer bijna aan het einde van de reis, wat gaat dat toch snel he? De tunnels kan ik me ook nog goed herinneren mn de toenmalige gidsen die nog steeds een afkeer hadden van de Amerikanen en met veel genot hun 'heldendaden' konden vertellen, dit tot groot ongenoegen van de Amerikanen in onze groep. Het zal wel allemaal veranderd zijn, ik hoor je verhalen later graag. En ja, sommige mensen leren het nooit; laat je er maar niet teveel door beïnvloeden.