Bien Dien Phu - Muang Khua
Blijf op de hoogte en volg Monique
31 Oktober 2017 | Laos, Phôngsali
Vandaag vertrokken uit het resort. We konden vanaf 6 uur ontbijten en dan om 7 uur vertrekken. Helaas is dat laatste niet gelukt. Op de kamer staan heel vaak flesjes water en drankjes. De kleine flesjes zijn vaak gratis en de rest moet je voor betalen. Bij ons op de kamer hing een prijslijst. Kennelijk waren er toch mensen zo naief dat ze dachten dat alles gratis was. Daardoor 15 minuten later vertrokken. Want er moest eerst betaald worden en dat gaat dan helaas gepaard met heel veel discussie.
De weg van Dien Bien Phu naar de grens, Tay Trang, is vol met kuilen. We rijden dan ook behoorlijk langzaam. Er rijden ook veel grote vrachtwagens met cement die het asfalt ook kapot maken. Langs de route zitten meerdere cement fabrieken. Gelukkig zijn we voor 9 uur bij de grens. Daar moeten we eerst Vietnam verlaten. Het paspoort en visum worden goed bekeken en we krijgen een stempel in het paspoort. Er is nog 1 iemand die heeft een single entry visum voor Vietnam i.p.v. Een multiple entry. Dat wordt nog spannend als we Vietnam weer in moeten. Er wordt gewerkt aan een nieuw visum. Gelukkig heeft de rest wel goed gelezen en nagedacht waardoor die allemaal wel een multiple entry hebben.
Dan lopen we naar een stukje niemandsland om de Laotiaanse gids op te wachten. Die komt met 2 busjes. Helemaal verbaasd dat we er al zijn. Normaal zijn de groepen niet zo vroeg. Maar wij zijn lekker voor de grote drukte.
We nemen afscheid van Nam en moeten 7 km met de busjes naar de Laotiaanse grens. Daar mieten allemaal formulieren ingevuls worden. Vevolgens 1 voor 1 langs allrmaal loketjes. Bij de eerste moeten we 2 dollar betalen voor de stempel. Bij het tweede raam 35 dollar voor het visum. En ze zijn heel lastig. Als een biljet er niet mooi genoeg uitziet willen ze het niet hebben. Gelukkig kan Gaby een van mijn biljetten wisselen. Bij het volgende loket ook weer een paar dollar voor iets. Ben alweer vergeten wat. En dan krijg je gewoon lelijke briefjes als wisselgeld. Dan moet je nog betalen voor een temperatuurmeting. Met een thermometer die ze richten op je voorhoofd meten ze je temperatuur. Ze zijn bang voor SARS. Al met al ben je 41 US dollar kwijt om zonder vertraging een visum te krijgen. Het duurt wel even voordat de groep er doorheen is. Maar het lukt voor 11 uur, voordat ze met pauze gaan.
In Laos is de weg een stuk beter. Dus we komen mooi op tijd aan in Muang Khua. Tijdens de rit eten we war cakejes en crackers als lunch. Want onderweg is er niks om te eten.
In het dorp rijden we meteen langs de bank en ATM. Ik wil pinnen maar de 3 ATM's geven geen van alle geld. Balen! En Djoser maar zeggen dat je overal kan pinnen. Gelukkig heb ik nog wel wat euro's om te wisselen bij de bank. Maar ook daar doen ze ingewikkeld. Briefjes van 2002 nemen ze niet aan. Gelukkig heb ik wel wat briefjes uit 2015. Maar zo kom ik wel snel door mijn contante geld heen. Niet een heel fijn gevoel als we dit nog vaker hebben. Afwachten dus. We hebben nu in ieder geval Kip. Ongeveer 10000 Kip is 1 euro. Ik was net gewend aan de Dong