Masuleh
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Monique
09 September 2015 | Iran, Rashjt
Dag 5
Vanmorgen om 8.30 ontbijt. En dan om 9.30 met de bus naar Masuleh. Dat is ongeveer 2 uur rijden. Maar we nemen de tijd en stoppen ook onderweg.
We hebben het natuurlijk ook over de hoofddoekjes. Voor mij was het heel gek om Yvonne, nu mijn kamergenoot, ineens zonder hoofddoekje te zien. Dat ze na het douchen met blood bovenlijf uit de badkamer kwam was veel minder vreemd. Ontzettend maf.
We zien ineens theeplantages langs de weg waar mensen met apparatuur thee plukken. Dus met z'n allen een stuk terug lopen en tussen de theestruiken door naar waar ze aan het plukken waren. Leuk om te zien. Al waren de theepluksters in Sri Lanka wel wat mooier. We krijgen nog 3 pakken thee mee.
Vervolgens door naar het dorpje Foeman. Daar verkopen ze lekkere koeken, soort gevulde koek, gevuld met walnoten. We mogen in de bakkerij kijken hoe ze worden gemaakt. Als we eenmaal weer buiydn het dorrp zijn zoeken we een plek om even koffie of thee te drinken. Dat hebben we altijd in de bus. Dus in de schaduw onder de boom op een landje van een familie mogen we zitten. Al moeten we wel een hele kleine bijdrage betalen.
Om ongeveer half 1 zijn we in Masuleh. De bus wacht daar tot 4 uur. Wij klimmen een stuk omhoog naar het dorpje. Allemaal stalletjes met souvenirs. Hier komen ook graag Iraanse toeristen naar toe. Dit dorpje is beroemd omdat de daken ook meteen de straten zijn. Ziet er gek uit. Het loopt omhoog langs een stijle helling. Het is helaas weer heel erg warm. Wel zo'n 32 graden. En natuurlijk felle zon. Omdat we nog moeten eten zoeken we een leuk plekje om te eten. Ik eet een specialiteit van aubergine, mirza ghasemi. Lekker met brood. Lekker fris. We zitten heel lekker en er komen steeds meer mensen van de groep bij ons zitten. Maar natuurlijk moet er ook gekeken worden naar soevenirs. Ik had hele grappige kleine schoentjes gezien voor 80000 rial. Afdingen lukt niet. Later nog gekeken voor een potje met houten deksel. Zag je hier als suikerpotje. Maar toch maar niet gedaan. En we moesten toch ook langzaam terug naar de bus. Een heel stuk naar beneden.
Daar komt op een gegeven moment ook Suzan naartoe. Die heeft voor ons wat lavasjak gekocht. Ze koken fruit met veel suiker en strijken dat uit over plastic en dat wordt het een soort buigbaar snoep. Veel te zuur! Niet lekker, maar sommige vinden het wel wat.
De groep is al snel weer compleet en we kinnen beginnen aan de 2 urense reis terug naar Rasht. Nog wel stop om voor sommigen nog wat koeken te kopen zoals we op de heenweg hadden gedaan. Nog vreselijk gelachen in de bus. We hoefden van de chauffeur echt die hoofddoek niet op. Alleen als we langs een politiepost komen. Je had eens moeten zien hoe snel die doekjes af waren. Het voelde ineens heel blood. We hadden elkaar ook nog niet echt zonder hoofddoek gezien. Gekke gewaarwording na 4 dagen een bedekt hoofd.
Eenmaal in het hotel spreken we om 7 uur af om ergen te gaan eten. Stukje lopen. Dit maal geen kebab maar ferenjan. Een gerecht met een saus van pomgranaatappel, kardamon, knoflook en walnoten. Smaakte wel goed en fijn dat het niet zo droog was.
Ik kak behoorlijk in. Moe van de hele dag in de hitte. Tas opnieuw vullen want het is en puinhoop en morgen vertrekken we om 7 uur naar Takab. Een rit van minstens 8 uur. Volgens mij zien we niks onderweg waarvoor we moeten stoppen. Maar de inkopen voor de picknick zijn gedaan.
Het is nu 22.30. Nog wat lezen en naar bed.
Vanmorgen om 8.30 ontbijt. En dan om 9.30 met de bus naar Masuleh. Dat is ongeveer 2 uur rijden. Maar we nemen de tijd en stoppen ook onderweg.
We hebben het natuurlijk ook over de hoofddoekjes. Voor mij was het heel gek om Yvonne, nu mijn kamergenoot, ineens zonder hoofddoekje te zien. Dat ze na het douchen met blood bovenlijf uit de badkamer kwam was veel minder vreemd. Ontzettend maf.
We zien ineens theeplantages langs de weg waar mensen met apparatuur thee plukken. Dus met z'n allen een stuk terug lopen en tussen de theestruiken door naar waar ze aan het plukken waren. Leuk om te zien. Al waren de theepluksters in Sri Lanka wel wat mooier. We krijgen nog 3 pakken thee mee.
Vervolgens door naar het dorpje Foeman. Daar verkopen ze lekkere koeken, soort gevulde koek, gevuld met walnoten. We mogen in de bakkerij kijken hoe ze worden gemaakt. Als we eenmaal weer buiydn het dorrp zijn zoeken we een plek om even koffie of thee te drinken. Dat hebben we altijd in de bus. Dus in de schaduw onder de boom op een landje van een familie mogen we zitten. Al moeten we wel een hele kleine bijdrage betalen.
Om ongeveer half 1 zijn we in Masuleh. De bus wacht daar tot 4 uur. Wij klimmen een stuk omhoog naar het dorpje. Allemaal stalletjes met souvenirs. Hier komen ook graag Iraanse toeristen naar toe. Dit dorpje is beroemd omdat de daken ook meteen de straten zijn. Ziet er gek uit. Het loopt omhoog langs een stijle helling. Het is helaas weer heel erg warm. Wel zo'n 32 graden. En natuurlijk felle zon. Omdat we nog moeten eten zoeken we een leuk plekje om te eten. Ik eet een specialiteit van aubergine, mirza ghasemi. Lekker met brood. Lekker fris. We zitten heel lekker en er komen steeds meer mensen van de groep bij ons zitten. Maar natuurlijk moet er ook gekeken worden naar soevenirs. Ik had hele grappige kleine schoentjes gezien voor 80000 rial. Afdingen lukt niet. Later nog gekeken voor een potje met houten deksel. Zag je hier als suikerpotje. Maar toch maar niet gedaan. En we moesten toch ook langzaam terug naar de bus. Een heel stuk naar beneden.
Daar komt op een gegeven moment ook Suzan naartoe. Die heeft voor ons wat lavasjak gekocht. Ze koken fruit met veel suiker en strijken dat uit over plastic en dat wordt het een soort buigbaar snoep. Veel te zuur! Niet lekker, maar sommige vinden het wel wat.
De groep is al snel weer compleet en we kinnen beginnen aan de 2 urense reis terug naar Rasht. Nog wel stop om voor sommigen nog wat koeken te kopen zoals we op de heenweg hadden gedaan. Nog vreselijk gelachen in de bus. We hoefden van de chauffeur echt die hoofddoek niet op. Alleen als we langs een politiepost komen. Je had eens moeten zien hoe snel die doekjes af waren. Het voelde ineens heel blood. We hadden elkaar ook nog niet echt zonder hoofddoek gezien. Gekke gewaarwording na 4 dagen een bedekt hoofd.
Eenmaal in het hotel spreken we om 7 uur af om ergen te gaan eten. Stukje lopen. Dit maal geen kebab maar ferenjan. Een gerecht met een saus van pomgranaatappel, kardamon, knoflook en walnoten. Smaakte wel goed en fijn dat het niet zo droog was.
Ik kak behoorlijk in. Moe van de hele dag in de hitte. Tas opnieuw vullen want het is en puinhoop en morgen vertrekken we om 7 uur naar Takab. Een rit van minstens 8 uur. Volgens mij zien we niks onderweg waarvoor we moeten stoppen. Maar de inkopen voor de picknick zijn gedaan.
Het is nu 22.30. Nog wat lezen en naar bed.
