Wuyishan
Blijf op de hoogte en volg Monique
15 September 2018 | China, Wuyishan
Dag 7
Vandaag om 6:50 op. We hebben wel ontbijt in het hotel maar dat is Chinees. Ik zie het nog niet zitten om aan de rijst te gaan. Gisteren muffins gekocht en daar eet ik wat van, samen met een flesje koude koffie.
We vertrekken om 7:50 met de bus naar Wuyi Shan scenic area. Daar moeten we op tijd zijn voor onze tocht op een bamboe vlot. De bus brengt ons naar het park waar het al een enorme drukte is. We zijn zeker niet de eerste. Al heb ik nog geen Westerse toeristen gezien. Het zijn grote groepen Chinezen. Een gids voorop met een microfoon en een speaker. Een enorme herrie. In het park moeten we dan nog een stuk met de parkbus om bij de opstapplaats te komen. Sue is erg streng en houd ons goed bij elkaar. In de stijl van de gidsen die de Chinezen hebben. We moeten op tijd zijn anders missen we ons vertrek moment. Omdat we groter en zwaarder zijn dan de Chinezen, zijn er enorme discussies over wie bij wie op het bamboe vlot moet. E en ik mogen met Paula en 3 Chinese mannen op een vlot. En dan op het laatste moment moet Paula er af. Wat een stress kip die Sue. Due E en ik blijven over. De mannen spreken geen woord Engels. We zitten met z’n tweeën naast elkaar in een bamboe stoel op een bamboe vlot. Ik met mijn voeten in het water. Er is wel een balk waar je je voeten op kan zetten om ze droog te houden. Maar de teva’s kunnen er tegen en het is lekker koel. De man voor me steekt een sigaret op en ik geef aan dat dat niet prettig is. Hij gooit de peuk meteen in het water en durft de rest van de tocht geen sigaret meer op te steken. Wel gaat aldoor hun telefoon. De een heeft er zelfs twee. Ze kunnen niet zonder en zitten ook aldoor op WeChat. Het is een mooie tocht over het water van bijna 2 uur. Af en toe is er een kleine versnelling. Maar het grootste deel van de tijd gaan we vooruit omdat 2 mannen met stokken de boot vooruit duwen. E en ik wilde geen zwemvest aan, maar toen ging het vlot niet weg. Het is ondiep, je kan bijna overal staan en we kunnen zwemmen. Maar ja, de Chinezen kunnen vaak niet zwemmen. Ik maak me meer zorgen om mijn tas en camera. Dat die niet nat worden. We gaan snel en zien niemand meer van de groep. Het is een prachtige tocht over de rivier met de negen bochten. Al zie je voor en achter allemaal vlotten met mensen in oranje zwemvesten. We zijn niet de enige. Het gebied staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Bij het eindpunt drinken we koffie. Vaak is er geen koffie te krijgen. Het wordt niet veel gedronken door de Chinezen. Maar hier hebben ze een iced latte.
We lopen naar de parkbus om weer naar de uitgang te gaan. Daar stappen we weer over op onze eigen bus. We gaan buiten het park lunchen.
De groep splitst zich in tweeën, elk in een aparte ruimte met ronde tafel. Met het welbekende draai plateau. Het eten is lekker. Veel beter dan de eerste dagen. Natuurlijk zijn er weer mensen die bang zijn dat ze niks krijgen. Dus wel weer getrek aan het draai plateau.
Na het eten moeten we snel door. Sue is streng. Weer terug naar het park. Daar stappen we dit keer in een soort treintje. Van daaruit gaan een aantal van de groep naar een uitkijkpunt, Tianyou Feng. We lopen een half uur mee totdat het omhoog gaat zip moeten dan nog een half uur. Het is 34 graden en het zweet loopt al de hele dag over ons gezicht. En de kleren zijn vochtig. Geen weer om te klimmen. Ben ik toch al niet goed in. Van ons gaat alleen K naar boven. Ik ga met E ergens in het (prik)gras liggen. N loopt wat rond. Het is 14:20 en we zien de rest pas weer om 16 uur. Verder is er niet echt iets te zien. Waardeloos dus. Dat hadden we niet begrepen. Er is niet eens een leuke plek om wat te drinken. Sue heeft onze kaartjes niet gegeven en we kunnen nergens heen. Waardeloze middag dus. En uiteindelijk komen de klimmers pas tegen half 5 naar beneden. Wij hebben vooral gewacht tussen allemaal grote groepen Chinezen. Af en toe moeten we op de foto.
Met het treintje naar de parkbus om naar een soort kloof te gaan waar een bijzondere theesoort staat. Da Hon Pao thee. Er is een legende dat de moeder van een Ming dynastie keizer door deze thee is genezen. De originele theestruiken staan daar ergens en worden door de overheid beschermd. We lopen 20 minuten een pad op om de struiken te zien. Heel bijzonder voor de Chinezen. Voor ons niet zo. Vooral lopen achter groepen Chinezen aan met dezelfde petjes of kleding.
Na weer een stuk met de parkbus en eigen bus zijn we na 18 uur in het hotel. De was is klaar dus daar wachten we nog even op. Dan met z’n viertjes wat eten. Dit keer natuurlijk gewoon Chinees. Iets anders is er niet.
In het restaurant moet je met een stift op een geplastificeerde placemat aangeven wat je wil eten. Maar ja, alles in het Chinees. We zien wat lekkere gerechten bij anderen op tafel staan en ik vraag bij al die mensen of ze het kunnen aanvinken op onze placemat. Allemaal behulpzaam en ze vinden het grappig. Uiteindelijk is er nog een gast die Engels spreekt die ons verder helpt. We moeten eerst betalen en dan krijgen we pas eten. We hebben veel groente en het smaakt goed.
Daarna nog even naar een winkel om fruit. En we zoeken een andere supermarkt dan gisteren. Water, fruit, koffie, cakejes, etc. We zitten tijdens de lunch in de trein.
Onderweg naar het hotel nog ergens wat thee gekocht. Het is de lokale thee. Ik denk/hoop de Da Hon Pao :-)
En dan in het hotel eindelijk onder de douche. Wat voel ik me vies. Gelukkig gisteravond nog ontdekt hoe de airco werkt. Dus het wordt lekker koel in de kamer. Tas pakken, want die is een rommeltje en blog schrijven.
Morgen vertrekken we om 9:30. Tussen 8 en 8:30 ontbijten. Er blijken ook eieren, fruit en cakejes te zijn. Dus toch maar proberen. De treinreis naar Hangzhou is geloof ik ruim 2 uur. Komen we in de middag aan. Er is daar geen gids; we hebben vrij en doen morgenmiddag en de dag erna alles zelf. Dus in de trein maar even lezen wat we allemaal kunnen doen.
We hebben nog geen last van typhoon Mangkhut. Voor de komende dagen zien we wel regen in de weersvoorspellingen. Afwachten dus
Vandaag om 6:50 op. We hebben wel ontbijt in het hotel maar dat is Chinees. Ik zie het nog niet zitten om aan de rijst te gaan. Gisteren muffins gekocht en daar eet ik wat van, samen met een flesje koude koffie.
We vertrekken om 7:50 met de bus naar Wuyi Shan scenic area. Daar moeten we op tijd zijn voor onze tocht op een bamboe vlot. De bus brengt ons naar het park waar het al een enorme drukte is. We zijn zeker niet de eerste. Al heb ik nog geen Westerse toeristen gezien. Het zijn grote groepen Chinezen. Een gids voorop met een microfoon en een speaker. Een enorme herrie. In het park moeten we dan nog een stuk met de parkbus om bij de opstapplaats te komen. Sue is erg streng en houd ons goed bij elkaar. In de stijl van de gidsen die de Chinezen hebben. We moeten op tijd zijn anders missen we ons vertrek moment. Omdat we groter en zwaarder zijn dan de Chinezen, zijn er enorme discussies over wie bij wie op het bamboe vlot moet. E en ik mogen met Paula en 3 Chinese mannen op een vlot. En dan op het laatste moment moet Paula er af. Wat een stress kip die Sue. Due E en ik blijven over. De mannen spreken geen woord Engels. We zitten met z’n tweeën naast elkaar in een bamboe stoel op een bamboe vlot. Ik met mijn voeten in het water. Er is wel een balk waar je je voeten op kan zetten om ze droog te houden. Maar de teva’s kunnen er tegen en het is lekker koel. De man voor me steekt een sigaret op en ik geef aan dat dat niet prettig is. Hij gooit de peuk meteen in het water en durft de rest van de tocht geen sigaret meer op te steken. Wel gaat aldoor hun telefoon. De een heeft er zelfs twee. Ze kunnen niet zonder en zitten ook aldoor op WeChat. Het is een mooie tocht over het water van bijna 2 uur. Af en toe is er een kleine versnelling. Maar het grootste deel van de tijd gaan we vooruit omdat 2 mannen met stokken de boot vooruit duwen. E en ik wilde geen zwemvest aan, maar toen ging het vlot niet weg. Het is ondiep, je kan bijna overal staan en we kunnen zwemmen. Maar ja, de Chinezen kunnen vaak niet zwemmen. Ik maak me meer zorgen om mijn tas en camera. Dat die niet nat worden. We gaan snel en zien niemand meer van de groep. Het is een prachtige tocht over de rivier met de negen bochten. Al zie je voor en achter allemaal vlotten met mensen in oranje zwemvesten. We zijn niet de enige. Het gebied staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Bij het eindpunt drinken we koffie. Vaak is er geen koffie te krijgen. Het wordt niet veel gedronken door de Chinezen. Maar hier hebben ze een iced latte.
We lopen naar de parkbus om weer naar de uitgang te gaan. Daar stappen we weer over op onze eigen bus. We gaan buiten het park lunchen.
De groep splitst zich in tweeën, elk in een aparte ruimte met ronde tafel. Met het welbekende draai plateau. Het eten is lekker. Veel beter dan de eerste dagen. Natuurlijk zijn er weer mensen die bang zijn dat ze niks krijgen. Dus wel weer getrek aan het draai plateau.
Na het eten moeten we snel door. Sue is streng. Weer terug naar het park. Daar stappen we dit keer in een soort treintje. Van daaruit gaan een aantal van de groep naar een uitkijkpunt, Tianyou Feng. We lopen een half uur mee totdat het omhoog gaat zip moeten dan nog een half uur. Het is 34 graden en het zweet loopt al de hele dag over ons gezicht. En de kleren zijn vochtig. Geen weer om te klimmen. Ben ik toch al niet goed in. Van ons gaat alleen K naar boven. Ik ga met E ergens in het (prik)gras liggen. N loopt wat rond. Het is 14:20 en we zien de rest pas weer om 16 uur. Verder is er niet echt iets te zien. Waardeloos dus. Dat hadden we niet begrepen. Er is niet eens een leuke plek om wat te drinken. Sue heeft onze kaartjes niet gegeven en we kunnen nergens heen. Waardeloze middag dus. En uiteindelijk komen de klimmers pas tegen half 5 naar beneden. Wij hebben vooral gewacht tussen allemaal grote groepen Chinezen. Af en toe moeten we op de foto.
Met het treintje naar de parkbus om naar een soort kloof te gaan waar een bijzondere theesoort staat. Da Hon Pao thee. Er is een legende dat de moeder van een Ming dynastie keizer door deze thee is genezen. De originele theestruiken staan daar ergens en worden door de overheid beschermd. We lopen 20 minuten een pad op om de struiken te zien. Heel bijzonder voor de Chinezen. Voor ons niet zo. Vooral lopen achter groepen Chinezen aan met dezelfde petjes of kleding.
Na weer een stuk met de parkbus en eigen bus zijn we na 18 uur in het hotel. De was is klaar dus daar wachten we nog even op. Dan met z’n viertjes wat eten. Dit keer natuurlijk gewoon Chinees. Iets anders is er niet.
In het restaurant moet je met een stift op een geplastificeerde placemat aangeven wat je wil eten. Maar ja, alles in het Chinees. We zien wat lekkere gerechten bij anderen op tafel staan en ik vraag bij al die mensen of ze het kunnen aanvinken op onze placemat. Allemaal behulpzaam en ze vinden het grappig. Uiteindelijk is er nog een gast die Engels spreekt die ons verder helpt. We moeten eerst betalen en dan krijgen we pas eten. We hebben veel groente en het smaakt goed.
Daarna nog even naar een winkel om fruit. En we zoeken een andere supermarkt dan gisteren. Water, fruit, koffie, cakejes, etc. We zitten tijdens de lunch in de trein.
Onderweg naar het hotel nog ergens wat thee gekocht. Het is de lokale thee. Ik denk/hoop de Da Hon Pao :-)
En dan in het hotel eindelijk onder de douche. Wat voel ik me vies. Gelukkig gisteravond nog ontdekt hoe de airco werkt. Dus het wordt lekker koel in de kamer. Tas pakken, want die is een rommeltje en blog schrijven.
Morgen vertrekken we om 9:30. Tussen 8 en 8:30 ontbijten. Er blijken ook eieren, fruit en cakejes te zijn. Dus toch maar proberen. De treinreis naar Hangzhou is geloof ik ruim 2 uur. Komen we in de middag aan. Er is daar geen gids; we hebben vrij en doen morgenmiddag en de dag erna alles zelf. Dus in de trein maar even lezen wat we allemaal kunnen doen.
We hebben nog geen last van typhoon Mangkhut. Voor de komende dagen zien we wel regen in de weersvoorspellingen. Afwachten dus
