Ban Muang Ngoi - Luang Prabang
Blijf op de hoogte en volg Monique
02 November 2017 | Laos, Luang Prabang
Dag 11
Vanmorgen om 7 uur de tassen bij ons huisje zodat ze opgehaald kunnen worden. De bestuurders van de boot rijden ze naar de trappen en dragen ze dan naar beneden. Dat is wel fijn. Ze hebben ze gisteren gelukkig ook omhoog gedragen al die trappen op. Toen waren er ook vrouwen die met een band om hun hoofd per persoon 2 kratten bier de trappen, ca. 4 etages, naar boven sjouwden. En dan terug kwamen voor de rest. Wij zijn maar slappe wezens. Er zijn mensen in de groep die hun eigen bagage niet kunnen dragen. Ik gelukkig wel. Is voor mij wel een voorwaarde.
Wij kunnen om 7.15 ontbijten met uitzicht op de rivier. Het dorpje komt al tot leven rond die tijd. De mensen hebben zelfs al eten naar de monikken gebracht. Voor ons is er weer brood, ei, jam en fruit. En hele zwarte thee.
Om kwart over 8 vertrekken we met de boot. We moeten dan ongeveer een uur varen. Dan stappen we over in de bus. Ook hier vanaf de boot weer steile trappen omhoog.
Onze bus chauffeur is niet de beste chauffeur. Veel gas geven en dan weer remmen voor de putten in de weg. Voor iemand die reisziek wordt, zoals ik, niet echt een feestje.
Onderweg stoppen we nog even om foto's te nemen van een grote groep mensen die in de rijstvelden aan het oogsten zijn. Ze vinden het maar grappig dat wij foto's nemen en werken stug door. In dit gebied wordt er 2x per jaar rijst geoogst.
Om ongeveer 1 uur rijden we Luang Prabang binnen. Onze bus mag niet helemaal doorrijden tot aan het guesthouse. De stad is wereld erfgoed, en daarom mag dat niet. Weer een hoop gemopper. Maar onze bagage wordt gewoon met een kleine pick-up bij de guesthouse afgeleverd.
Wij lopen een kleine 10 minuten. Eenmaal daar moeten we de schoenen uit. Die mogen binnen niet aan. We hebben een mooie kamer. Iets aan de kleine kant. En op de een of andere manier krijg ik altijd het bed waar niet echt plek is om ook wat spullen neer te leggen. Er is ook iemand in de groep die een kamer alleen heeft met 2 grote bedden waar makkelijk omheen gelopen zou kunnen worden. Bij ons is het een beetje over de tassen heen klimmen. Wel fijn dat we eindelijk weer ergens 2 nachten zijn. Kunnen we eindelijk een keer de was laten doen. Dat kan voor 12000 kip per kilo. Dat minder dan 1,20 euro. Morgenavond is alles klaar.
Sandy en ik gaan lopend naar het oude Luang Prabang. Dat is ongeveer een kwartiertje lopen. We gaan als eerste naar de Wat Xieng Thong. We lopen via de winkelstraat met allemaal winkeltjes. Bij Le Cafe Ban Vat Sene eten we een eclair en drinken een latte. Ze hebben er allemaal heerlijke taartjes. Als we in de buurt komen van een andere Wat zien we de monikken de trommel slaan en er staat ook iemand met bekkend. Verderop bij de volgende Wat horen we hetzelfde.
De Wat Xieng Thong is prachtig. Toch weer anders dan in andere landen.
Daarna de winkeltjes langs. Sandy koopt volop souveniers voor haar familie. Ik zie niet zoveel bijzonders.
Daar waar de avondmarkt begint, en ook de foodstalls, eten we bij een restaurant een pizza. Even wat anders dan rijst. Ook al eten we over het algemeen lekker.
Daarna struinen langs de stalletjes met vooral veel lelijke souvenirs maar ook wel wat leuke. Sandy leeft zich uit. We zien ook nog andere van de groep die van alles en nog wat kopen. Ik koop 3 witte bollampen a 3,50 per stuk. Die kunnen thuis mooi de papieren bollen vervangen. En kunnen opgevouwen in de tas. Ook lukt het om geld te pinnen bij 1 van de vele ATM's die hier zijn.
In de guesthouse even aan het verslag werken en op tijd slapen. Morgen sta ik om half 6 op om de monikken te zien die met bedelnap eten ophalen al lopend door de buurt van de Wat. Ik heb het al vaker gezien maar blijf het interessant vinden. Sandy vindt het te vroeg en is niet van plan om mee te gaan.
Vanmorgen om 7 uur de tassen bij ons huisje zodat ze opgehaald kunnen worden. De bestuurders van de boot rijden ze naar de trappen en dragen ze dan naar beneden. Dat is wel fijn. Ze hebben ze gisteren gelukkig ook omhoog gedragen al die trappen op. Toen waren er ook vrouwen die met een band om hun hoofd per persoon 2 kratten bier de trappen, ca. 4 etages, naar boven sjouwden. En dan terug kwamen voor de rest. Wij zijn maar slappe wezens. Er zijn mensen in de groep die hun eigen bagage niet kunnen dragen. Ik gelukkig wel. Is voor mij wel een voorwaarde.
Wij kunnen om 7.15 ontbijten met uitzicht op de rivier. Het dorpje komt al tot leven rond die tijd. De mensen hebben zelfs al eten naar de monikken gebracht. Voor ons is er weer brood, ei, jam en fruit. En hele zwarte thee.
Om kwart over 8 vertrekken we met de boot. We moeten dan ongeveer een uur varen. Dan stappen we over in de bus. Ook hier vanaf de boot weer steile trappen omhoog.
Onze bus chauffeur is niet de beste chauffeur. Veel gas geven en dan weer remmen voor de putten in de weg. Voor iemand die reisziek wordt, zoals ik, niet echt een feestje.
Onderweg stoppen we nog even om foto's te nemen van een grote groep mensen die in de rijstvelden aan het oogsten zijn. Ze vinden het maar grappig dat wij foto's nemen en werken stug door. In dit gebied wordt er 2x per jaar rijst geoogst.
Om ongeveer 1 uur rijden we Luang Prabang binnen. Onze bus mag niet helemaal doorrijden tot aan het guesthouse. De stad is wereld erfgoed, en daarom mag dat niet. Weer een hoop gemopper. Maar onze bagage wordt gewoon met een kleine pick-up bij de guesthouse afgeleverd.
Wij lopen een kleine 10 minuten. Eenmaal daar moeten we de schoenen uit. Die mogen binnen niet aan. We hebben een mooie kamer. Iets aan de kleine kant. En op de een of andere manier krijg ik altijd het bed waar niet echt plek is om ook wat spullen neer te leggen. Er is ook iemand in de groep die een kamer alleen heeft met 2 grote bedden waar makkelijk omheen gelopen zou kunnen worden. Bij ons is het een beetje over de tassen heen klimmen. Wel fijn dat we eindelijk weer ergens 2 nachten zijn. Kunnen we eindelijk een keer de was laten doen. Dat kan voor 12000 kip per kilo. Dat minder dan 1,20 euro. Morgenavond is alles klaar.
Sandy en ik gaan lopend naar het oude Luang Prabang. Dat is ongeveer een kwartiertje lopen. We gaan als eerste naar de Wat Xieng Thong. We lopen via de winkelstraat met allemaal winkeltjes. Bij Le Cafe Ban Vat Sene eten we een eclair en drinken een latte. Ze hebben er allemaal heerlijke taartjes. Als we in de buurt komen van een andere Wat zien we de monikken de trommel slaan en er staat ook iemand met bekkend. Verderop bij de volgende Wat horen we hetzelfde.
De Wat Xieng Thong is prachtig. Toch weer anders dan in andere landen.
Daarna de winkeltjes langs. Sandy koopt volop souveniers voor haar familie. Ik zie niet zoveel bijzonders.
Daar waar de avondmarkt begint, en ook de foodstalls, eten we bij een restaurant een pizza. Even wat anders dan rijst. Ook al eten we over het algemeen lekker.
Daarna struinen langs de stalletjes met vooral veel lelijke souvenirs maar ook wel wat leuke. Sandy leeft zich uit. We zien ook nog andere van de groep die van alles en nog wat kopen. Ik koop 3 witte bollampen a 3,50 per stuk. Die kunnen thuis mooi de papieren bollen vervangen. En kunnen opgevouwen in de tas. Ook lukt het om geld te pinnen bij 1 van de vele ATM's die hier zijn.
In de guesthouse even aan het verslag werken en op tijd slapen. Morgen sta ik om half 6 op om de monikken te zien die met bedelnap eten ophalen al lopend door de buurt van de Wat. Ik heb het al vaker gezien maar blijf het interessant vinden. Sandy vindt het te vroeg en is niet van plan om mee te gaan.
