Laatste dag in Isfahan
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Monique
23 September 2015 | Iran, Eşfahān
Dag 19
Vandaag de laatste dag in Isfahan. Vannacht vertrekken we weer naar Nederland. Dus we kunnen nog de laatste dingen bezoeken.
We ontbijten om 8 uur om daarna op pad te gaan.
Allereerst staat het Chehel Sotun Palace (Kakh-e Chehel Sotun) op het programma. We lopen via net park vlakbij het hotel die kant op. In het park zitten allemaal oude mannetjes met elkaar te praten. Ziet er gezellig uit.
Bij het paleis is het behoorlijk druk. We zien nu ineens ook allemaal Duitse toeristen.
Het paleis is gebouwd als "pleasure pavilion' en 'reception hall'. Het paleis kom je binnen via het terras met 20 pilaren die reflecteren in de vijver ervoor. Daarom lijken het er wel 40. De naam Chehel betekend 40 pilaren. The Throne hall wordt gedomineerd door fresco's en miniaturen. Ze laten leven aan het hof zien en oorlogen die zijn gevoerd. Sommige fresco's zijn heel oud en andere veel recenter. Doordat de Afganen, bij de invasie, de oudere fresco's hebben bedekt met witte verf hebben ze de 18e eeuw overleefd.
De tuin, Bagh-e Chehel Sotun, waar dit paleis in staat is door de klassieke Perzische indeling ook toegevoegd aan de Unesco World Heritage lijst.
Na het paleis bezoekt Carla nog een klein museum. We doen zuinig met ons laatste geld en Aldre en ik hebben geen zin in het museum. Wij zoeken een plekje op en wachten. Carla is niet lang weg want het museum stelde niet zoveel voor.
Via het park en Abassi street lopen we naar de Zayandeh rivier. Ik wil graag de brug, Pol-e Si-o-Seh, ook nog bij daglicht zien. Het blijft een vreemd gezicht zo'n brug in een droge rivierbedding. Jammer dat er geen water in staat. Maar aangezien dit het grootste deel van de tijd is is dit wel hoe het vaak is.
Het is een mooie brug met allemaal bogen. Onder de brug zitten allemaal mensen. Te picknicken, met waterpijpen of gewoon gezellig te praten. Je ziet ook stelletjes zitten. Onder de brug lopen we naar de overkant.
Aan de overkant willen we naar de Armeense wijk. Om daar te komen lopen we nog een stuk paralel aan de rivier door een wat verlaten parkje.
Uiteindelijk is het nog een behoorlijk stuk lopen naar Jolfa, de Armeense wijk. Het is inmiddels al lunch tijd en we hebben best wel trek. De benen willen ook niet echt meer. Ik had bedacht om naar het Khan Gostar Restaurant te gaan. Het is volgens de Lonely Planet een traditioneel Iraans restaurant met een uitgebreide salade bar. Dat zou een mooie plek zijn om te lunchen en de tijd te overbruggen totdat de kerken weer open gaan.
Na een aantal keren vragen waar het restaurant is vinden we het. Het zit in een hotel met een andere naam waardoor het minder goed te vinden was. Binnen zit het vol met Iraniërs. Het is een drukte van jewelste. Er zijn keurig gedekte tafels en er rijden aldoor karretjes rond met schalen met eten. Ik kies voor de saladebar. Als je alleen salade neem is het duurder dan als je het bij een maaltijd neemt. Het smaakt goed en is weer eens wat anders dan kebab.
Na het eten lopen we via de straatjes naar de Armeense kerk. De strakjes hebben een soort klinkers en we zien vooral heel veel koffie tentjes. Die hebben dan stickers van oa Illy, Segafreddo en Starbucks op het raam geplakt. Niet zomaar een maar dan meteen allemaal. Ik denk dat ze andere koffie verkopen :-) Het is vrij rustig overal met ik denk dat het op een ander tijdstip van de dag wel een gezellig sfeer is. Het is in ieder geval heel anders dan het deel van Isfahan met alle bezienswaardigheden.
Ik bezoek de Kelisa-ye Vank. Het is een Armeense kerk. Aan de buitenkant zie je een koepel met een kruis erop. Binnen zijn het tegeltjes zoals in moskeeën gecombineerd met allemaal Christelijke afbeeldingen. Echt overal waar je kijkt is het een of het ander. Er zijn geen lege plekken. Ik vind het prachtig. Ze zijn 15 jaar bezig geweest om alle fresco's te schilderen en zijn kort geleden gerestaureerd.
Via alle mooie straatjes komen we ook nog bij de Kelisa-ye Bethlehem. Daar gaan Carla en Aldre wel mee naar binnen. Hier ook volop fresco's en tegeltjes. Maar deze zijn wel minder mooi. De afbeeldingen en de manier waarop mensen zijn geportretteerd zijn wat vreemd. Maar de overmaat vind ik prachtig.
Inmiddels zijn we bekaf. We hebben behoorlijk wat gelopen vandaag. In de Armeense wijk is het nog steeds heel rustig en we besluiten terug naar het hotel te gaan. Het is even lastig om een taxi te vinden maar het lukt me toch.
In het hotel tellen we het overgebleven geld. We verdelen het. Ik ga nog even op pad om te kijken of ik het uit kan geven. Ze verkopen hier een soort nougat genaamd gaz en dat wil ik wel mee nemen naar Nederland. Buiten het hotel kom in Yvonne en Wim tegen. Die lopen nog even met me mee naar Abbasistreet. Daar zou een winkel moeten zijn die gaz verkoopt. We kletsen gezellig en vinden al snel de winkel. Ik koop een doos met gaz met pistachenoten. Nu heb ik niet zoveel geld meer. Wisselen wil ik eigenlijk niet meer. En ik weet ook niet wat ik nog voor souvenirs zou willen kopen. Voorbij het hotel lopen we nog even naar de mini-spermarkt. Ik koop nog wat te drinken en hou nog wel wat geld over.
In het hotel begin ik met het inpakken van mijn tas. Audrey is nog niet terug dus ik heb de kamer voor mezelf. Ook lekker even onder de douche om op te frissen. Werk nog wat achterstand aan mijn dagboek en verder nog even wat lezen. Aan het lezen van een boek ben ik deze vakantie zo goed als niet toe gekomen. Ik denk dat ik nog geen hoofdstuk heb gelezen. Vaak was het aan het eind van dag toch het dagboek bijwerken en lezen waar we de volgende dag naar toe gaan.
's Avonds gaan we met de hele groep samen eten. I.v.m. het geld hebben we niet gekozen voor hotel Abbasi. Dat is nogal duur. Maar we gaan naar Restaurant Shahrzad. Hier is het wel heel druk en rommelig. Maar het is ingericht in Qajar stijl met beschilderde muren, soort glas in lood. Ook staat het bekend als een van de beste restaurants van Isfahan. Je ziet groepen zoals wij maar toch ook de lokale bevolking. Zelf stelletjes. Niet heel gezellig is zo'n lawaaierig restaurant met grote groepen.
Voor de laatste keer kies ik voor kebab. De kebab van lamsgehakt smaakt erg goed. En natuurlij weer met yoghurt met ui en Iraans brood. Het eten smaakt iedereen goed.
Na het eten zoeken we met z'n allen nog even het restaurant van het hotel op. Dat is op de bovenste verdieping en heeft een dakterras. De verstoorde ober staat toe dat we stoelen mee naar buiten nemen het terras op. Eerst mocht het niet maar Suzan heeft dat geregeld met de meneer aan de receptie. Zoals het hoort hebben we als groep een envelop met fooi en kaart voor Suzan. En een speech om haar te bedanken. Zij blijft nog 3 dagen in Isfahan voordat ze terug vliegt naar Nederland. Suzan heeft ook een cadeautje voor ons. Ingepakt in een Iraanse krant met farsi schrift krijgen we allemaal een soort geluk dingetje. Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Het zijn een soort bonen en we hebben ze in het groot gezien in Abyaneh. En ze heeft voor ons allemaal een groepsfoto met op de achterkant een persoonlijk berichtje, Erg leuk!
De meeste hebben zin in een kop koffie. Er wordt een lijstje gemaakt wat iedereen wil. Maar de namen komen niet overeen met hoe het op de kaart staat. De ober is weer helemaal van slag en komt de kaart brengen want anders weet hij niet wat hij moet maken. Als de koffie dan eindelijk komt, uit een beste flitsend apparaat, weten we niet eens wat wat is. Oh wat zullen de koffie verslaafden weer blij zijn om in Nederland te zijn :-)
Om half 12 vertrekken we naar de luchthaven. Dus terug naar de kamer, toch weer douchen, omkleden, de tas verder inpakken en we zijn er klaar voor.
We worden opgehaald door een bus met onbekende chauffeur. Morsen is alweer richting Teheran en op pad met een nieuwe groep. Onze bagage moet via de vooringang van de bus helemaal naar achteren. Lekker onlogisch zo'n bus als je weet dat ze naar de luchthaven gaat brengen. Deze chauffeur spreekt zo goed als geen Engels. Gelukkig weet hij waar we naartoe moeten. Wel lastig voor Suzan. Die moet toch weer terug naar het hotel. Ik geef haar nog mijn visitekaartje van het hotel voor een eventuele taxi.
De luchthaven van Isfahan is niet zo ver weg. Het is een soort verlaten terrein. In een grote hal zien we de Belgen al zitten. Die vliegen ook naar Istanbul. Luc, de reisleider is daar al niet meer. We nemen afscheid van Suzan. Die gaat weer terug. We hopen dat ze mee mag met de chauffeur of dat hij haar in ieder geval afzet bij den taxistandplaats. Want waar wij gedropt zijn is niks.In de hal moeten we wachten tot het hek open gaat.
Als het hek open gaat mogen we dan eindelijk de hal in. Daar mogen we eerst door de controle. Mannen en vrouwen een aparte rij. bagage apart en wij worden gefouilleerd. Zoals het hier gaat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik moet eerst door zo'n poort. En dan wordt ik bij mijn borsten en kruis gegrepen door een mevrouw in een grote bureaustoel. Ze staat niet eens op. En de wijze van fouilleren is toch ook wat vreemd.
Dan kunnen we in de rij om in te checken. Carla, Aldre en ik checken samen in. Maar aangezien onze stoelen al vast staan maakt dat niet veel uit. We zitten niet bij elkaar. Carla en Aldre wel, want die hebben samen geboekt. Dan begint het eindeloos wachten. Het is wel interessant om te zien wat andere, Iraanse, reizigers mee hebben. Soms moet de koffer open en van alles overgepakt worden.
De klok is gisterenavond verzet. Het was al ingewikkeld om daar achter te komen omdat de helft van de mensen niet wist waar we het over hadden. Op het vliegveld hebben ze niet eens de klokken verzet. Maar het is zeker weten nu wintertijd.
Dan een tijd wachten gaat er een andere deur open. We moeten door de paspoort controle. Daarna weer een aparte rij voor mannen en vrouwen. En nu wordt onze handbagage gecontroleerd. En ja hoor, we worden weer gefouilleerd. Iets minder heftig maar toch ook weer op een aparte manier. Op naar de volgende hal om te wachten. Hier zijn nog een aantal winkeltjes. Ik geef de laatste rials uit aan 3 stukjes chocolade. Voor ieder van ons een stukje. Het geld is nu echt op. Anders had ik het nog in zo'n bak kunnen stoppen waar je geld kan doneren voor ouderen en gehandicapten. Na eindeloos wachten mogen we dan eindelijk naar het vliegtuig. Volgens mij is er maar 1 gate op dit vliegveld.
Ik zit in het voorste deel van het vliegtuig. De rest achterin. Helaas is het weer bloedheet. Als ik naar het toilet ga vraag ik meteen even of het wat koeler kan. Ze bellen in ieder geval even met de cockpit. Kennelijk moet het daar geregeld worden. Snap niet waarom het altijd zo warm is bij Turkish Airlines. Op koude kan je je kleden. Kan toch moeilijk van alles uittrekken in het vliegtuig omdat het te warm is. We krijgen een ontbijtje en na ca. 2.5 uur vliegen zijn we in Istanbul-Ataturk. Helaas heb ik niet echt geslapen.
Vandaag de laatste dag in Isfahan. Vannacht vertrekken we weer naar Nederland. Dus we kunnen nog de laatste dingen bezoeken.
We ontbijten om 8 uur om daarna op pad te gaan.
Allereerst staat het Chehel Sotun Palace (Kakh-e Chehel Sotun) op het programma. We lopen via net park vlakbij het hotel die kant op. In het park zitten allemaal oude mannetjes met elkaar te praten. Ziet er gezellig uit.
Bij het paleis is het behoorlijk druk. We zien nu ineens ook allemaal Duitse toeristen.
Het paleis is gebouwd als "pleasure pavilion' en 'reception hall'. Het paleis kom je binnen via het terras met 20 pilaren die reflecteren in de vijver ervoor. Daarom lijken het er wel 40. De naam Chehel betekend 40 pilaren. The Throne hall wordt gedomineerd door fresco's en miniaturen. Ze laten leven aan het hof zien en oorlogen die zijn gevoerd. Sommige fresco's zijn heel oud en andere veel recenter. Doordat de Afganen, bij de invasie, de oudere fresco's hebben bedekt met witte verf hebben ze de 18e eeuw overleefd.
De tuin, Bagh-e Chehel Sotun, waar dit paleis in staat is door de klassieke Perzische indeling ook toegevoegd aan de Unesco World Heritage lijst.
Na het paleis bezoekt Carla nog een klein museum. We doen zuinig met ons laatste geld en Aldre en ik hebben geen zin in het museum. Wij zoeken een plekje op en wachten. Carla is niet lang weg want het museum stelde niet zoveel voor.
Via het park en Abassi street lopen we naar de Zayandeh rivier. Ik wil graag de brug, Pol-e Si-o-Seh, ook nog bij daglicht zien. Het blijft een vreemd gezicht zo'n brug in een droge rivierbedding. Jammer dat er geen water in staat. Maar aangezien dit het grootste deel van de tijd is is dit wel hoe het vaak is.
Het is een mooie brug met allemaal bogen. Onder de brug zitten allemaal mensen. Te picknicken, met waterpijpen of gewoon gezellig te praten. Je ziet ook stelletjes zitten. Onder de brug lopen we naar de overkant.
Aan de overkant willen we naar de Armeense wijk. Om daar te komen lopen we nog een stuk paralel aan de rivier door een wat verlaten parkje.
Uiteindelijk is het nog een behoorlijk stuk lopen naar Jolfa, de Armeense wijk. Het is inmiddels al lunch tijd en we hebben best wel trek. De benen willen ook niet echt meer. Ik had bedacht om naar het Khan Gostar Restaurant te gaan. Het is volgens de Lonely Planet een traditioneel Iraans restaurant met een uitgebreide salade bar. Dat zou een mooie plek zijn om te lunchen en de tijd te overbruggen totdat de kerken weer open gaan.
Na een aantal keren vragen waar het restaurant is vinden we het. Het zit in een hotel met een andere naam waardoor het minder goed te vinden was. Binnen zit het vol met Iraniërs. Het is een drukte van jewelste. Er zijn keurig gedekte tafels en er rijden aldoor karretjes rond met schalen met eten. Ik kies voor de saladebar. Als je alleen salade neem is het duurder dan als je het bij een maaltijd neemt. Het smaakt goed en is weer eens wat anders dan kebab.
Na het eten lopen we via de straatjes naar de Armeense kerk. De strakjes hebben een soort klinkers en we zien vooral heel veel koffie tentjes. Die hebben dan stickers van oa Illy, Segafreddo en Starbucks op het raam geplakt. Niet zomaar een maar dan meteen allemaal. Ik denk dat ze andere koffie verkopen :-) Het is vrij rustig overal met ik denk dat het op een ander tijdstip van de dag wel een gezellig sfeer is. Het is in ieder geval heel anders dan het deel van Isfahan met alle bezienswaardigheden.
Ik bezoek de Kelisa-ye Vank. Het is een Armeense kerk. Aan de buitenkant zie je een koepel met een kruis erop. Binnen zijn het tegeltjes zoals in moskeeën gecombineerd met allemaal Christelijke afbeeldingen. Echt overal waar je kijkt is het een of het ander. Er zijn geen lege plekken. Ik vind het prachtig. Ze zijn 15 jaar bezig geweest om alle fresco's te schilderen en zijn kort geleden gerestaureerd.
Via alle mooie straatjes komen we ook nog bij de Kelisa-ye Bethlehem. Daar gaan Carla en Aldre wel mee naar binnen. Hier ook volop fresco's en tegeltjes. Maar deze zijn wel minder mooi. De afbeeldingen en de manier waarop mensen zijn geportretteerd zijn wat vreemd. Maar de overmaat vind ik prachtig.
Inmiddels zijn we bekaf. We hebben behoorlijk wat gelopen vandaag. In de Armeense wijk is het nog steeds heel rustig en we besluiten terug naar het hotel te gaan. Het is even lastig om een taxi te vinden maar het lukt me toch.
In het hotel tellen we het overgebleven geld. We verdelen het. Ik ga nog even op pad om te kijken of ik het uit kan geven. Ze verkopen hier een soort nougat genaamd gaz en dat wil ik wel mee nemen naar Nederland. Buiten het hotel kom in Yvonne en Wim tegen. Die lopen nog even met me mee naar Abbasistreet. Daar zou een winkel moeten zijn die gaz verkoopt. We kletsen gezellig en vinden al snel de winkel. Ik koop een doos met gaz met pistachenoten. Nu heb ik niet zoveel geld meer. Wisselen wil ik eigenlijk niet meer. En ik weet ook niet wat ik nog voor souvenirs zou willen kopen. Voorbij het hotel lopen we nog even naar de mini-spermarkt. Ik koop nog wat te drinken en hou nog wel wat geld over.
In het hotel begin ik met het inpakken van mijn tas. Audrey is nog niet terug dus ik heb de kamer voor mezelf. Ook lekker even onder de douche om op te frissen. Werk nog wat achterstand aan mijn dagboek en verder nog even wat lezen. Aan het lezen van een boek ben ik deze vakantie zo goed als niet toe gekomen. Ik denk dat ik nog geen hoofdstuk heb gelezen. Vaak was het aan het eind van dag toch het dagboek bijwerken en lezen waar we de volgende dag naar toe gaan.
's Avonds gaan we met de hele groep samen eten. I.v.m. het geld hebben we niet gekozen voor hotel Abbasi. Dat is nogal duur. Maar we gaan naar Restaurant Shahrzad. Hier is het wel heel druk en rommelig. Maar het is ingericht in Qajar stijl met beschilderde muren, soort glas in lood. Ook staat het bekend als een van de beste restaurants van Isfahan. Je ziet groepen zoals wij maar toch ook de lokale bevolking. Zelf stelletjes. Niet heel gezellig is zo'n lawaaierig restaurant met grote groepen.
Voor de laatste keer kies ik voor kebab. De kebab van lamsgehakt smaakt erg goed. En natuurlij weer met yoghurt met ui en Iraans brood. Het eten smaakt iedereen goed.
Na het eten zoeken we met z'n allen nog even het restaurant van het hotel op. Dat is op de bovenste verdieping en heeft een dakterras. De verstoorde ober staat toe dat we stoelen mee naar buiten nemen het terras op. Eerst mocht het niet maar Suzan heeft dat geregeld met de meneer aan de receptie. Zoals het hoort hebben we als groep een envelop met fooi en kaart voor Suzan. En een speech om haar te bedanken. Zij blijft nog 3 dagen in Isfahan voordat ze terug vliegt naar Nederland. Suzan heeft ook een cadeautje voor ons. Ingepakt in een Iraanse krant met farsi schrift krijgen we allemaal een soort geluk dingetje. Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Het zijn een soort bonen en we hebben ze in het groot gezien in Abyaneh. En ze heeft voor ons allemaal een groepsfoto met op de achterkant een persoonlijk berichtje, Erg leuk!
De meeste hebben zin in een kop koffie. Er wordt een lijstje gemaakt wat iedereen wil. Maar de namen komen niet overeen met hoe het op de kaart staat. De ober is weer helemaal van slag en komt de kaart brengen want anders weet hij niet wat hij moet maken. Als de koffie dan eindelijk komt, uit een beste flitsend apparaat, weten we niet eens wat wat is. Oh wat zullen de koffie verslaafden weer blij zijn om in Nederland te zijn :-)
Om half 12 vertrekken we naar de luchthaven. Dus terug naar de kamer, toch weer douchen, omkleden, de tas verder inpakken en we zijn er klaar voor.
We worden opgehaald door een bus met onbekende chauffeur. Morsen is alweer richting Teheran en op pad met een nieuwe groep. Onze bagage moet via de vooringang van de bus helemaal naar achteren. Lekker onlogisch zo'n bus als je weet dat ze naar de luchthaven gaat brengen. Deze chauffeur spreekt zo goed als geen Engels. Gelukkig weet hij waar we naartoe moeten. Wel lastig voor Suzan. Die moet toch weer terug naar het hotel. Ik geef haar nog mijn visitekaartje van het hotel voor een eventuele taxi.
De luchthaven van Isfahan is niet zo ver weg. Het is een soort verlaten terrein. In een grote hal zien we de Belgen al zitten. Die vliegen ook naar Istanbul. Luc, de reisleider is daar al niet meer. We nemen afscheid van Suzan. Die gaat weer terug. We hopen dat ze mee mag met de chauffeur of dat hij haar in ieder geval afzet bij den taxistandplaats. Want waar wij gedropt zijn is niks.In de hal moeten we wachten tot het hek open gaat.
Als het hek open gaat mogen we dan eindelijk de hal in. Daar mogen we eerst door de controle. Mannen en vrouwen een aparte rij. bagage apart en wij worden gefouilleerd. Zoals het hier gaat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik moet eerst door zo'n poort. En dan wordt ik bij mijn borsten en kruis gegrepen door een mevrouw in een grote bureaustoel. Ze staat niet eens op. En de wijze van fouilleren is toch ook wat vreemd.
Dan kunnen we in de rij om in te checken. Carla, Aldre en ik checken samen in. Maar aangezien onze stoelen al vast staan maakt dat niet veel uit. We zitten niet bij elkaar. Carla en Aldre wel, want die hebben samen geboekt. Dan begint het eindeloos wachten. Het is wel interessant om te zien wat andere, Iraanse, reizigers mee hebben. Soms moet de koffer open en van alles overgepakt worden.
De klok is gisterenavond verzet. Het was al ingewikkeld om daar achter te komen omdat de helft van de mensen niet wist waar we het over hadden. Op het vliegveld hebben ze niet eens de klokken verzet. Maar het is zeker weten nu wintertijd.
Dan een tijd wachten gaat er een andere deur open. We moeten door de paspoort controle. Daarna weer een aparte rij voor mannen en vrouwen. En nu wordt onze handbagage gecontroleerd. En ja hoor, we worden weer gefouilleerd. Iets minder heftig maar toch ook weer op een aparte manier. Op naar de volgende hal om te wachten. Hier zijn nog een aantal winkeltjes. Ik geef de laatste rials uit aan 3 stukjes chocolade. Voor ieder van ons een stukje. Het geld is nu echt op. Anders had ik het nog in zo'n bak kunnen stoppen waar je geld kan doneren voor ouderen en gehandicapten. Na eindeloos wachten mogen we dan eindelijk naar het vliegtuig. Volgens mij is er maar 1 gate op dit vliegveld.
Ik zit in het voorste deel van het vliegtuig. De rest achterin. Helaas is het weer bloedheet. Als ik naar het toilet ga vraag ik meteen even of het wat koeler kan. Ze bellen in ieder geval even met de cockpit. Kennelijk moet het daar geregeld worden. Snap niet waarom het altijd zo warm is bij Turkish Airlines. Op koude kan je je kleden. Kan toch moeilijk van alles uittrekken in het vliegtuig omdat het te warm is. We krijgen een ontbijtje en na ca. 2.5 uur vliegen zijn we in Istanbul-Ataturk. Helaas heb ik niet echt geslapen.
