Yogyakarta
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Monique
25 September 2009 | Indonesië, Batavia
Dag 16
Vanmorgen uitslapen. We hoeven pas om half negen op pad. Omdat er bijna niks open is ivm Idul Fitri (suikerfeest) en de aansluitende vakantie is het even afwachten vandaag.
We beginnen bij een batikgalery van Kabul. Helaas is de werkplaats dicht. Er is wel een korte demonstratie van batikmaken mbv een soort pen waar was in zit. Jammergenoeg zien we niet hoe het gestempeld wordt. We kunnen rondlopen in de galery en batikschilderijen kopen. Ze doen goed zaken met de groep voor ons van Fox. Onze Djoser groep is niet zo koperig. En er is dan ook maar 1 persoon die iets koopt. Wel makkelijk meenemen. Het wordt uit het frame gehaald en keurig opgevouwen. Je krijgt er een certificaat bij. Kabul schijnt een goed merkt te zijn. Ze staan ook wel eens op de pasar malam in Den Haag.
Daarna rijden we naar het zilverstadje Kota Gede. Daar is ook weinig open. We komen bij een winkel en zien een korte demonstratie van het filigrain (geen idee hoe je dat schrijft) zilvermaken. Dat is met hele fijne draadjes zilver. Daar maken ze hele kunstwerken van. Zelf hou ik er niet zo van. Maar het is wel knap gemaakt.
Ik besluit dat het misschien leuk is om een eenvoudig zilver lepeltje te kopen. Ze laten me de prijs zien en die is 795000 roepia. Dat is 64 euro. Beetje veel geld voor een lepeltje. En de prijs zakt niet verder dan 46 euro. Dus de aankoop gaat niet door. We zijn het er met z'n allen over eens dat dat belachelijk veel geld is. Er zijn nog wel mensen in de groep die mooie zilveren sieraden kopen.
De bus zet ons af op het Alun Alun (= plein). Dat is bij het Kraton (sultanpaleis) wat dicht is. Er is een optocht met mannen in mooie klederdracht. Prachtig om te zien. Maar toch jammer dat we het paleis niet in kunnen.
Feikje, Nina en ik splitsen ons af en gaan richting Malioboro. Dat is de grote winkelstraat. We lopen langs een leuke markt waar je allemaal kraampjes ziet waar ze Gado Gado verkopen. Ik koop een boodschappenmand. Dat doe ik bijna elke vakantie. En gebruik die dan ook in Nederland. Beetje onhandig om er mee rond te lopen. Maar te leuk om te laten liggen.
Inmiddels is het al 13 uur. Dus echt wel tijd voor lunch. We regelen 3 becaks voor een goede prijs en laten ons afzetten bij Janur. Het restaurant waar we gisterenavond hebben gegeten. Heel lekker, maar veel uitverkocht en het duurt lang. Maar als je dat van te voren weet is het minder erg. Ik neem een kip sandwich en het is het wachten waard. We zitten er heerlijk en vertrekken daarna naar ons hotel. We zitten in het Brongto hotel, prima. Snel omkleden en lekker een duik in het zwembad. Daarna lekker luieren en lezen op de kamer.
's Avonds staat het Ramayana ballet op het programma. We vertrekken met 23 becaks richting het openluchttheater. Eerst een buffet.We mogen ook nog even bij het sminken kijken. Prachtig om te zien.
De voorstelling, van zo'm 1 1/2 uur, is prachtig en het lukt om nog wat mooie foto's te maken.
Een mooie avond. De becaks staan op ons te wachten voor de rit terug naar het hotel. Die van mijn heeft een blikje red bull op denk ik. Hij gaat als een speer. En ik ben toch geen lichtgewicht. We zijn als eerste bij het hotel om de rest op te wachten.
Lekker naar bed en morgen weer op pad.
Groetjes,
Monique
Vanmorgen uitslapen. We hoeven pas om half negen op pad. Omdat er bijna niks open is ivm Idul Fitri (suikerfeest) en de aansluitende vakantie is het even afwachten vandaag.
We beginnen bij een batikgalery van Kabul. Helaas is de werkplaats dicht. Er is wel een korte demonstratie van batikmaken mbv een soort pen waar was in zit. Jammergenoeg zien we niet hoe het gestempeld wordt. We kunnen rondlopen in de galery en batikschilderijen kopen. Ze doen goed zaken met de groep voor ons van Fox. Onze Djoser groep is niet zo koperig. En er is dan ook maar 1 persoon die iets koopt. Wel makkelijk meenemen. Het wordt uit het frame gehaald en keurig opgevouwen. Je krijgt er een certificaat bij. Kabul schijnt een goed merkt te zijn. Ze staan ook wel eens op de pasar malam in Den Haag.
Daarna rijden we naar het zilverstadje Kota Gede. Daar is ook weinig open. We komen bij een winkel en zien een korte demonstratie van het filigrain (geen idee hoe je dat schrijft) zilvermaken. Dat is met hele fijne draadjes zilver. Daar maken ze hele kunstwerken van. Zelf hou ik er niet zo van. Maar het is wel knap gemaakt.
Ik besluit dat het misschien leuk is om een eenvoudig zilver lepeltje te kopen. Ze laten me de prijs zien en die is 795000 roepia. Dat is 64 euro. Beetje veel geld voor een lepeltje. En de prijs zakt niet verder dan 46 euro. Dus de aankoop gaat niet door. We zijn het er met z'n allen over eens dat dat belachelijk veel geld is. Er zijn nog wel mensen in de groep die mooie zilveren sieraden kopen.
De bus zet ons af op het Alun Alun (= plein). Dat is bij het Kraton (sultanpaleis) wat dicht is. Er is een optocht met mannen in mooie klederdracht. Prachtig om te zien. Maar toch jammer dat we het paleis niet in kunnen.
Feikje, Nina en ik splitsen ons af en gaan richting Malioboro. Dat is de grote winkelstraat. We lopen langs een leuke markt waar je allemaal kraampjes ziet waar ze Gado Gado verkopen. Ik koop een boodschappenmand. Dat doe ik bijna elke vakantie. En gebruik die dan ook in Nederland. Beetje onhandig om er mee rond te lopen. Maar te leuk om te laten liggen.
Inmiddels is het al 13 uur. Dus echt wel tijd voor lunch. We regelen 3 becaks voor een goede prijs en laten ons afzetten bij Janur. Het restaurant waar we gisterenavond hebben gegeten. Heel lekker, maar veel uitverkocht en het duurt lang. Maar als je dat van te voren weet is het minder erg. Ik neem een kip sandwich en het is het wachten waard. We zitten er heerlijk en vertrekken daarna naar ons hotel. We zitten in het Brongto hotel, prima. Snel omkleden en lekker een duik in het zwembad. Daarna lekker luieren en lezen op de kamer.
's Avonds staat het Ramayana ballet op het programma. We vertrekken met 23 becaks richting het openluchttheater. Eerst een buffet.We mogen ook nog even bij het sminken kijken. Prachtig om te zien.
De voorstelling, van zo'm 1 1/2 uur, is prachtig en het lukt om nog wat mooie foto's te maken.
Een mooie avond. De becaks staan op ons te wachten voor de rit terug naar het hotel. Die van mijn heeft een blikje red bull op denk ik. Hij gaat als een speer. En ik ben toch geen lichtgewicht. We zijn als eerste bij het hotel om de rest op te wachten.
Lekker naar bed en morgen weer op pad.
Groetjes,
Monique
